Διαβάστε στο Books 'n' more τη συνέντευξη της συγγραφέως Άννης Παπαθεοδώρου

Άννη Παπαθεοδώρου

«Ευτοπία – Τα χρόνια του μανιφέστου»

Βιβλίο πρώτο

μυθιστόρημα

ISBN: 978-960-9585-84-2

σελ.: 484

σχήμα: 14x20,5 cm

τιμή: 16€ με ΦΠΑ

(-10%): 14,40€ με ΦΠΑ

Ο Μάνος και η Άννα ξεκινούν τη ζωή τους στην κρίση. Υπερπληθυσμός, μετανάστευση, φτώχεια κι εξαθλίωση, εγκληματικότητα, εθνικισμός και τρομοκρατία είναι το σκηνικό μέσα στο οποίο δημιουργούν την οικογένειά τους και χτίζουν τη ζωή τους. Δεν αντιδρούν όταν πρέπει. Κανείς δεν αντιδρά. Θα εναντιωθούν ποτέ και με ποιον τρόπο;

Έτος 2057. Παγκοσμιοποιημένη οικονομία και διακυβέρνηση με κλειστά σύνορα. Απομονωτισμός, τοπικής εμβέλειας διαδίκτυο και μέσα ενημέρωσης. Έλεγχος των γεννήσεων και των θανάτων. Ταξικές κι επαγγελματικές ζώνες ασφυκτικά κλειστές. Όποιος δεν ανταποκρίνεται επαρκώς στις υποχρεώσεις που του έχουν ανατεθεί από τους ιθύνοντες ολισθαίνει σε κατώτερη κοινωνική κλίμακα.

Η κρίση και η μετά κρίση περίοδος, σε μια ακραία εκδοχή της, οδηγούν στον θάνατο των ανθρώπων και του πολιτισμού, ή μήπως στην αφύπνιση και στο ξημέρωμα μιας καλύτερης εποχής; Ένας μυστικός αθέατος κόσμος που αναπτύσσεται θα κατορθώσει να παίξει ρόλο στο παρόν και στο μέλλον;

Η ιστορία μιας οικογένειας, που βιώνει τη δύσκολη εποχή, αφυπνίζεται, συνειδητοποιεί, αλλάζει, μεταμορφώνεται. Μέσα από τις δυσκολίες και τις ψυχολογικές μεταπτώσεις θα βρουν οι ήρωες τη δύναμη και τον τρόπο να επαναπροσδιορίσουν τους εαυτούς τους, τις ζωές τους αλλά και τον κόσμο ολόκληρο;

Ένα μικρό απόσπασμα από το β΄ αυτάκι του βιβλίου

«Ουτοπία, ε;» φάνηκε να μονολογεί. Σκέφτηκε λίγο και είπε: «Και τι σημαίνει ουτοπία; Ένα φανταστικό μέρος που δεν υπάρχει πουθενά. Τόσο τέλειο, τόσο ιδανικό ώστε δεν μπορεί να υλοποιηθεί. Όμως, για σκέψου, αδελφέ, πού ζούμε τώρα. Τώρα ζούμε σε μια δυστοπία. Ζούμε σε μια κοινωνία απόλυτης δυστυχίας και σκότους. Αν υπάρχει δυστοπία, τότε γιατί να μην υπάρχει κι ευτοπία; Όχι ουτοπία. Ευτοπία όμως; Αν υπάρχει σκοτάδι, υπάρχει και φως. Αν υπάρχει το απόλυτο κακό, υπάρχει και το απόλυτο καλό. Τα αντίθετα. Γιατί όχι κι ευτοπία;»

 

 Βιογραφικό σημείωμα

Η Άννη Παπαθεοδώρου γεννήθηκε το 1960 στην Αθήνα. Σπούδασε Οικονομικά στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Δούλεψε σε διάφορες εταιρείες στον ιδιωτικό τομέα και στη συνέχεια εργάστηκε στην Εμπορική Τράπεζα, περνώντας από διάφορες θέσεις και διάφορους τομείς. Από το 2012 είναι συνταξιούχος.

Από τα εφηβικά της χρόνια τη γοήτευε η ποίηση και η λογοτεχνία και έγραφε –όπως οι περισσότεροι έφηβοι– ποιήματα, καθώς και δοκίμια, χωρίς ποτέ να σκεφτεί να τα εκδώσει. Μετά τη συνταξιοδότησή της ασχολήθηκε κυρίως με θέματα της πόλης. Κυψελιώτισα γέννημα θρέμμα, ανήκει σε μια άτυπη συλλογικότητα, την Ομάδα Κατοίκων Κυψέλης, που στόχο έχει την αναβάθμιση της γειτονιάς και τη δημιουργία ανθρώπινων σχέσεων μεταξύ των γειτόνων. Στο ενδιάμεσο διάστημα δεν εγκατέλειψε ποτέ το ενδιαφέρον της για την οικονομία, καθώς και την πολιτική, διαβάζοντας πάρα πολλά σχετικά βιβλία.

Σημαντικό ενδιαφέρον της είναι το σκάκι, και είναι μέλος του Α.Ο. Πήγασος Κυψέλης. Για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα συμμετείχε σε  ένα φιλοσοφικό καφενείο, καθώς και σε εργαστήρια φιλανάγνωσης και αυτοβελτίωσης.

Ζει πάντα στην Κυψέλη και έχει έναν γιο.

Απόσπασμα

Η τηλεόραση, που βρισκόταν σε κάθε σπίτι, βομβάρδιζε τους πάντες με εικόνες καταστροφής. Μετανάστες και πρόσφυγες εξαθλιωμένοι, που πεινούσαν και σφάζονταν μεταξύ τους. Καθημερινές αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, αλλά και εγκλήματα, ληστείες, τρομοκρατικές πράξεις, δολοφονίες. Απ’ την άλλη, απειλές από γειτονικές χώρες και πολεμικές διαθέσεις. Αλλά και τεράστια κλιματική αλλαγή. Η κατάσταση που ζούσαμε ήταν, με όλη τη σημασία της λέξης, τραγική. Οι άνθρωποι ήταν σε απόγνωση και στα όρια της απελπισίας. Ο κόσμος όδευε με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Δεν χρειαζόταν να είσαι ιδιαίτερα έξυπνος για να το δεις. Παντού υπήρχε διάχυτος ο φόβος. Είχε φωλιάσει σε όλους ένας γενικός φόβος, για όλους και για όλα. Φόβος για την οικονομική κρίση, φόβος για τη φτώχεια, φόβος για την ανεργία, φόβος για τους τρομοκράτες, φόβος για τον πόλεμο, φόβος για τους μετανάστες, φόβος για τις αρρώστιες, φόβος για τη βροχή, φόβος για τους σεισμούς, φόβος για τους γιατρούς, φόβος για τους ανθρώπους, φόβος για τον φόβο. Ήταν σαν ο φόβος να ερχόταν σε στρώματα. Πρώτα σε κάλυπτε ένα στρώμα και μετά πάνω σ’ αυτό ερχόταν ένα άλλο στρώμα φόβου κι επικαθόταν. Και μετά άλλο και άλλο. Ώσπου στο τέλος δεν ήσουν τίποτε άλλο παρά άπειρα στρώματα φόβου. Μια πανοπλία από στρώματα φόβου, την οποία τίποτα δεν μπορούσε να διαπεράσει. Τίποτα ανθρώπινο. Όλα τα ανθρώπινα έμοιαζαν να έχουν χαθεί.
Τόσο ζοφερό ήταν το κλίμα εκείνη την εποχή. Οι άνθρωποι κλείνονταν από νωρίς στα σπίτια τους. Το να κυκλοφορείς στον δρόμο νύχτα έγινε σιγά σιγά τόσο επικίνδυνο που σύντομα ήταν απαγορευτικό. Το να πηγαίνεις σε δημόσιους χώρους έγινε επικίνδυνο, λόγω της τρομοκρατίας και της ανεξέλεγκτης βίας που άρχισε να εκδηλώνεται. Ακόμα και στο σπίτι σου δεν ένιωθες πια ασφαλής.
Στην αρχή ξεκίνησε η προσπάθεια ερμηνείας της κατάστασης. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Αυτό το γιατί ήταν σε πρώτη ζήτηση. Και από αυτό ξεκίνησαν όλα.
Στην αρχή είπαν ότι φταίει ο υπερπληθυσμός. Η Γη, έλεγαν, δεν μπορεί να θρέψει τα δισεκατομμύρια που την κατοικούν. Ο Μάλθους έγινε ξαφνικά πάλι επίκαιρος. Στον καιρό μου δεν τον ξέραμε τον Μάλθους. Η μάνα έλεγε ότι είχε απορριφθεί. Δεν την πίστευα.

Μετά την 20η, τουλάχιστον, διεθνή συνδιάσκεψη για το περιβάλλον, τον υπερπληθυσμό, την οικονομική κρίση, τη βία και την τρομοκρατία, αποφασίστηκε η δημιουργία μιας επιτροπής που θα εξέταζε αυτά τα παγκόσμια προβλήματα. Θα συμμετείχαν όλα τα κράτη του πλανήτη, με αντιπροσωπείες από μεγάλους και διεθνούς κύρους επιστήμονες. Και αυτοί θα πρότειναν τη λύση. Όλος ο πλανήτης είχε στραμμένο το βλέμμα του πάνω τους. Είχε εναποθέσει τις ελπίδες του πάνω τους. Ανάμεσα σε όλους κι εγώ.

1. Πείτε μας πως αποφασίσατε να γράψετε το βιβλίο σας;

Όταν ξεκίνησα να γράφω, δεν ήξερα που θα οδηγηθώ. Δεν ήξερα τι θα βγει από αυτό που μόλις ξεκινούσε. Ξεκίνησα να γράφω μετά από προτροπή του γιου μου. Πάντα διάβαζα πολύ και έγραφα σκέψεις αλλά και ποιήματα. Έτσι όταν εκείνος με προέτρεψε, είπα να το δοκιμάσω.

2. Μέσα από το βιβλίο σας θέλετε να στείλετε κάποια μηνύματα;

Όταν γράφουμε κάτι, είτε αυτό είναι βιβλίο, είτε κάποιο κείμενο, πάντα κάτι έχουμε να πούμε. Κάτι έχουμε να πούμε που θέλουμε να το μοιραστούμε με άλλους.

3. Ποια είναι η ανταπόκριση του κοινού μέχρι τώρα;

Παρότι είναι το πρώτο μου βιβλίο, η ανταπόκριση του κόσμου είναι ιδιαίτερα καλή.

4. Ποιο είναι το συναίσθημα ενός συγγραφέα  που πιάνει πρώτη φορά το βιβλίο του στα χέρια του;

Συγκίνηση. Αυτό είναι το συναίσθημα. Ένα άυλο πράγμα, σκέψεις και ιδέες μέχρι χτες, που ξαφνικά παίρνουν σάρκα και οστά και γίνονται χειροπιαστές.  Δεν θέλω να το παραλληλίσω με το νεογέννητο που πιάνει στα χέρια η μητέρα, απλά και μόνο γιατί θεωρώ τον ρόλο της μητέρας ως τον πιο κορυφαίο ρόλο. Πάντως είναι ένα αντίστοιχο συναίσθημα, καθώς το κυοφορείς για καιρό και μετά εκείνο αποκτά υπόσταση και είναι ένα δικό σου δημιούργημα.

5. Πόσο ταυτίζεστε με την ηρωίδα- ήρωα του βιβλίου;

      Εγώ στη «Ευτοπία» ταυτίστηκα με όλους τους ήρωες του βιβλίου. Για την ακρίβεια δεν ταυτίστηκα, αλλά τους αγάπησα βαθιά. Τους συμπόνεσα, τους κατάλαβα, τους αισθάνθηκα. Έγιναν οικογένειά μου, δικοί μου άνθρωποι, αγαπημένοι.

6. Όταν ήσασταν μικρή πώς φανταζόσασταν τον εαυτό σας;

Εξαρτάται για το πόσο μικρή μιλάμε. 6 χρονών φανταζόμουν πως θα γινόμουν αστροναύτης. Στα 12 ήθελα να γίνω μαθηματικός, στα 14 ποιήτρια και στα 16 μητέρα.

7. Είστε ευαίσθητη;

Πιστεύω πως όλοι έχουμε τις ευαισθησίες μας. Άλλος πιο λίγο, άλλος πιο πολύ, άλλος εδώ και άλλος εκεί. Άλλος τις αφήνει να φαίνονται και άλλος τις κρύβει. Αλλά όλοι τις έχουμε. Οπότε όπως όλοι, έτσι κι εγώ, ναι έχω τις ευαισθησίες μου.

8. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Φοβάμαι να μην μ΄ αγαπούν πια οι άνθρωποι που εγώ αγαπώ και που είναι σημαντικοί στη ζωή μου.

9. Ποια μουσική σας αρέσει;

Ανάλογα με την ώρα. Ακούω όλα τα είδη μουσικής. Όμως η αγαπημένη μου είναι η ροκ.

10.Τι όνειρα έχετε για το μέλλον ;

Να συνεχίσω να έχω πράγματα να πω, να συνεχίσω να γράφω γι’ αυτά και να ζω γλυκές στιγμές με την οικογένειά μου και τους φίλους.

11.Τι σας στεναχωρεί ;

Το μέλλον. Το μέλλον των παιδιών μας, στον κόσμο έτσι όπως τον έχουμε αφήσει να διαμορφωθεί και η κρίση αξιών που διατρέχει όλο το φάσμα της ζωής μας.

12. Πείτε μας τρία χαρακτηριστικά σας.

Είμαι ανοιχτή, αισιόδοξη και νοιάζομαι για τους άλλους.

13. Πώς νιώθετε όταν γράφετε τη λέξη τέλος στο βιβλίο σας;

     Κάθε τέλος είναι μια καινούργια αρχή. Έτσι ένοιωσα τουλάχιστον τελειώνοντας το πρώτο βιβλίο. Και έτσι αποφάσισα και να το συνεχίσω. Γι’ αυτό άλλωστε και αποφάσισα να το κάνω τριλογία.  

14.  Ετοιμάζετε κάτι άλλο τώρα;

Το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας.

15. Πώς ξεκινήσατε τη συγγραφή;

      Θα έλεγα πως ξεκίνησε σαν πείραμα ή σαν παιχνίδι. Μια ιδέα περίεργη που ήθελα να δω που θα μπορούσα να τη φτάσω και πως θα μπορούσε να εξελιχτεί.

16. Πόσα βιβλία έχετε γράψει και ποιά είναι αυτά;

Αυτό είναι το πρώτο μου βιβλίο.

17.Τι αγαπήσατε περισσότερο στο τελευταίο βιβλίο σας;

Νομίζω πως αυτό που αγαπώ πιο πολύ στο βιβλίο μου, είναι οι ήρωες του. Αλλά και ο νέος κόσμος που έχω στήσει, που είναι αποτέλεσμα όλων όσων υπάρχουν μέσα μου και έχουν δουλευτεί κατά την διάρκεια ολόκληρης της ζωής μου, είναι κάτι που πραγματικά το έχω αγαπήσει.

18.Οταν τελειώσατε το βιβλίο σας ποιός/ά το διάβασε πρώτος;

Μία καλή φίλη.

 19. Ποιές αντιδράσεις είχαν η οικογένειά σας, τα αγαπημένα σας πρόσωπα όταν έμαθαν ότι θα εκδώσετε το βιβλίο σας;

      Ο γιος μου ήταν αυτός που αρχικά με έβαλε στη σκέψη να γράψω ένα βιβλίο. Αυτός με προέτρεψε και φυσικά χάρηκε πάρα πολύ που το βιβλίο θα εκδιδόταν, πράγμα για το οποίο εξ αρχής δεν είχε καμιά αμφιβολία. Αλλά και οι φίλοι με συγκίνησαν. Έδειξαν πως ήταν κάτι που γενικά, μάλλον το περίμεναν και το αντιμετώπισαν με ενθουσιασμό.

20. Πώς αντιμετωπίζετε γενικά τις κριτικές, είτε θετικές είτε αρνητικές;

     Μέχρι στιγμής δεν είχα αρνητικές κριτικές. Όταν αποφασίζεις όμως να δημοσιοποιήσεις κάποιο γραπτό σου ή την άποψή σου γενικότερα, είσαι ανοικτός στην έκθεση. Άρα πρέπει να είσαι αποφασισμένος να ακούσεις και καλά και κακά. Πρέπει να είσαι έτοιμος να δεχτείς και την καλή και την κακή κριτική.

21. Τι προσφέρει το βιβλίο σας στον αναγνώστη;

     Νομίζω ότι προσφέρει μια άλλη οπτική. Μια εκδοχή του κόσμου, όπως θα έπρεπε να είναι. Αυτό που ήθελα να δώσω ήταν μια ελπίδα, ένα όραμα.

22. Όταν γράφατε γνωρίζατε από πριν την ιστορία ή είχατε κατεύθυνση από τους ήρωες σας;

      Είχα την αρχική ιδέα. Καμιά ιδέα δεν είχα για την ιστορία και πως θα εξελιχτεί, όσο και αν αυτό φαίνεται περίεργο. Έστησα τους ήρωες και ξαφνικά αυτοί αυτονομήθηκαν και έφτιαξαν την δική τους ζωή.

23. Το τέλος το ορίζετε εσείς ή ο ήρωας σας;

     Το τέλος το ορίζω εγώ. Και είμαι κατηγορηματική σε αυτό. Γιατί το τέλος είναι πολύ σημαντικό. Είναι αυτό που μας ρίχνει στα τάρταρα ή μας αφήνει την ελπίδα. Και γι’ αυτό ακριβώς θέλω να είμαι εγώ που έχω αυτήν την επιλογή.

24. Από τι εμπνέεστε;

     Από τη ζωή μας, την καθημερινότητά μας. Άλλωστε και το βιβλίο μου αυτό περιγράφει: τον κόσμο που ζούμε σήμερα, τον κόσμο της κρίσης. Βέβαια προχωράει στο παρακάτω. Δηλαδή στο πως θα μπορούσε να εξελιχτεί και πως θα έπρεπε να εξελιχτεί.

25. Ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι;

Το Imagine του John Lennon.

26. Ποια είναι η πιο ευτυχισμένη παιδική σας ανάμνηση;

     Τα παιδικά μου χρόνια είναι γεμάτα από ευτυχισμένες αναμνήσεις. Τόσο γεμάτα που δεν ξέρω τι να διαλέξω. Νομίζω όμως πως μια πολύ ευτυχισμένη ανάμνηση, ήταν όταν ο πατέρας μου, μου είχε φέρει δώρο ένα μικρό νεογέννητο αρνάκι, που είχε βρει στο δρόμο του σε ένα ταξίδι του.

27. Ποια ήταν η πιο σημαντική στιγμή της ζωής σας;

Όταν απέκτησα τον γιο μου.

28. Γίνατε αυτό που ονειρευόσασταν να γίνετε;

       Ναι. Έγινα μητέρα.

29. Ποιο είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο που αντιμετωπίσατε στη συγγραφή; Ή μετά τη συγγραφή;

      Έγραψα ένα ιδιαίτερα μεγάλο βιβλίο, που δεν μπορούσε να εκδοθεί στην αρχική του μορφή. Ο όγκος του ήταν απαγορευτικός. Έπρεπε λοιπόν να περικοπεί. Πως να κόψεις κομμάτια που έχουν βγει από μέσα σου; Αυτό ήταν μεγάλη δυσκολία.

30. Καριέρα ή οικογένεια; Τι από τα δυο επιλέγετε;

      Οικογένεια χωρίς δεύτερη σκέψη.

31. Για τι έχετε μετανιώσει;

      Δεν έχουμε την επιλογή να μετανιώνουμε για πράγματα που δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Κάθε δρόμος που έχουμε πάρει δεν γυρνάει πίσω. Άρα μόνο το μπροστά πρέπει να κοιτάμε και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθούμε να βελτιώσουμε το παρόν προσβλέποντας σε καλύτερο μέλλον. Και φυσικά καλό είναι να προσπαθούμε να μην επαναλαμβάνουμε λάθη.

32. Τι σας ενοχλεί περισσότερο στους άλλους;

   Η επεμβατικότητα, η συνεχής αρνητική κριτική και βέβαια η συνεχής γκρίνια.

33. Τι σας αρέσει να διαβάζετε;

     Διαβάζω τα πάντα. Κατά καιρούς παθαίνω εμμονή είτε με κάποιον συγγραφέα, είτε με κάποιο θέμα και αφοσιώνομαι σ΄αυτό μέχρι να θεωρήσω ότι το εξάντλησα ή ότι καλύφθηκα. Όμως όταν είμαι σε νορμάλ κατάσταση, διαβάζω συνήθως συγχρόνως ένα πολιτικό ή οικονομικό βιβλίο, ένα κοινωνικό ή φιλοσοφικό και ένα μυθιστόρημα.

34. Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σας πόθος;

      Σε ό,τι αφορά εμένα, θα ήθελα να περνάνε οι μέρες μου με ηρεμία και κυρίως με αγάπη. Σε ό,τι αφορά τον κόσμο, θα ήθελα να μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο κόσμο για τα παιδιά μας.

35. Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας;

Εξαρτάται από τον τομέα. Στο πολιτικο-οκονομικό αλλά και κοινωνικό πεδίο, θα έλεγα ότι διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον Naomi Clein και Noam Chomsky. Ο Αλμπέρ Καμύ επίσης είναι για μένα ένας κορυφαίος διανοητής. Ο Κώστας Βάρναλης ήταν πάντα ένας από  τους αγαπημένους μου όπως και ο Τάσος Λειβαδίτης.

36. Πείτε μας δυο πράγματα που δεν συγχωρείτε σε μια σχέση;

       Την υποκρισία και την καταπίεση.

37. Ένα όνειρο που είχατε από παιδί κι έχει πραγματοποιηθεί;

        Να γίνω μητέρα.

38. Έχετε κάποια χόμπι;

       Το διάβασμα, το σκάκι και τον χορό.

39. Ποιά ήταν η τελευταία φορά που κλάψατε και γιατί;

      Έχω κλάψει πολλές φορές. Η τελευταία νομίζω ήταν βλέποντας για μία ακόμη φορά το Hatchico.

40. Ποια ήταν η τελευταία φορά που γελάσατε και γιατί;

      Γελάω συνέχεια με τον γιο μου. Οι περισσότερες κουβέντες μας, καταλήγουν σε αστεία δικά του και πάντα μου προκαλούν γέλιο μέχρι δακρύων.

41. Πείτε  μας μια μέρα της καθημερινότητάς σας;

      Είμαι μια καθημερινή γυναίκα και η καθημερινότητά μου είναι πολύ συνηθισμένη. Οικιακά είναι η κύρια πρωινή μου ασχολία, αφού είμαι πια συνταξιούχος. Βαρετή δουλειά αλλά απαραίτητη και ιδιαίτερα χρήσιμη. Το απόγευμα και το βράδυ είναι ο ελεύθερος χρόνος μου, που τον διαθέτω είτε σε δραστηριότητες της Ομάδας κατοίκων Κυψέλης, όπου ανήκω και έχουν να κάνουν με τη βελτίωση της γειτονιάς μας και τις σχέσεις των γειτόνων, είτε με φίλους, είτε διαβάζοντας, είτε γράφοντας.

42. Τι λατρεύετε περισσότερο;

    Την παρέα με φίλους και την κουβεντούλα.

43. Σε τι δεν μπορείτε να αντισταθείτε;

     Σε ένα πολύ νόστιμο φαγητό.

44. Έχετε σκεφτεί κάποια από τις ιστορίες των βιβλίων σας ως θεατρικό έργο ή κινηματογραφική ταινία;

      Η «Ευτοπία» πιστεύω πως προσφέρεται ιδιαίτερα για κινηματογραφική ταινία, όπως μου έχουν πει και πολλοί που την έχουν διαβάσει.

45. Υπάρχει κάποιος λογοτεχνικός χαρακτήρας από το βιβλίο σας τον οποίο θα σκεφτόσασταν να ξαναζωντανέψετε και σε επόμενα βιβλία;

     Όλοι οι ήρωες της Ευτοπίας, ή περίπου όλοι, εμφανίζονται και στα επόμενα βιβλία, αφού πρόκειται για τριλογία.

46. Πείτε κάτι που θα θέλατε να ξέρει για εσάς το αναγνωστικό κοινό και οι θαυμαστές σας.

      Το μόνο που θα μπορούσα να πω, είναι πως είμαι αυτό που δείχνω. Δεν είμαι κάτι άλλο. Ένας απλός καθημερινός άνθρωπος, που απλά νοιάζεται για τους άλλους.

Για το Books 'n' more..

https://www.facebook.com/Books-n-more-1951536161740478/

 Ζέτα Αυγερινού

 Απόφοιτος τμήματος δημοσιογραφίας & Μ.Μ.Ε Α.Π.Θ

 Εργάζεται σε καθημερινή εφημερίδα.

 Λατρεύει τη μουσική & τα ταξίδια.

https://booksnmorepromotion.blogspot.com/