Διαβάστε στο ηλεκτρονικό περιοδικό Books 'n' more τη συνέντευξη που έδωσε στην Αλίνα Παπαδοπούλου ο Θοδωρής Αστραίος

Σήμερα φιλοξενούμε στο περιοδικό μας τον Θοδωρή Αστραίο ποιητή και συγγραφέα. Ο Θοδωρής Αστραίος γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα και κατάγεται από τον Πειραιά.  Έχει τελειώσει Οικονομικά και εργάζεται ως τελωνειακός υπάλληλος στην Κω, όπου διαμένει τα τελευταία χρόνια μόνιμα.

Εκτός από το παρόν έργο, που αποτελεί την πρώτη του εκδοθείσα ποιητική συλλογή, έχει γράψει και ένα μυθιστόρημα με τίτλο «Στη σκιά του ονείρου» (Εκδόσεις Ωκεανός, 2016). 

Ερωτήσεις

* Ποιες είναι οι αναζητήσεις σας στο ποιητικό πεδίο όπως αυτό διαμορφώνεται σήμερα, αρχές του 21ου αιώνα;  Ποια θέματα σας απασχολούν;

Τα θέματα που με απασχολούν στο σήμερα είναι τα ίδια που απασχολούνε τον κάθε σκεπτόμενο και ανήσυχο άνθρωπο από καταβολής του κόσμου.  Η μοναξιά, ο έρωτας, η αγάπη, τα ματαιωμένα όνειρα, η απώλεια και γενικότερα το νόημα της ύπαρξής μας.

* Έχετε, συνομήλικοι και ομότεχνοι, κοινά χαρακτηριστικά έκφρασης που  σας ομαδοποιούν και σας διαφοροποιούν από τις προηγούμενες  γενιές Ελλήνων ποιητών;

Αυτό το αφήνω στους κριτικούς και τους αναγνώστες-στριες να το πουν.  Προσωπικά καταθέτω απλά τις σκέψεις μου, αλλά αν πρέπει να σας απαντήσω θα πω ότι λίγο, ή πολύ μπορεί να συμβαίνουν και τα δυο, αφού όλοι οι άνθρωποι έχουμε κοινά αναμεταξύ μας, αλλά παράλληλα ο καθένας μας είναι και ξεχωριστός.  Το ίδιο ισχύει και για τους ποιητές.

* Ποια είναι η σχέση σου με τις προηγούμενες αυτές  γενιές ή με την ξένη ποίηση;  Ποιες επιρροές καταγράφεις;  Ποιες επιδράσεις Ελλήνων ή ξένων ποιητών σε χαρακτηρίζουν;

Σίγουρα υπάρχει επιρροή από τους παλαιότερους ποιητές, μιας και η ποίηση αποτελεί πιστεύω μια αέναη σκάλα που εκτείνεται προς τον ουρανό, όπου ο κάθε ποιητής αποτελεί το σκαλοπάτι της γενιάς του, που ακουμπάει στους προηγούμενους.  Προσωπικά κλίνω περισσότερο προς τους έλληνες ποιητές της μεταπολεμικής περιόδου, όπως είναι ο Ρίτσος, ο Αναγνωστάκης και ο Λειβαδίτης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν με συγκινεί η ποίηση του Καβάφη, του Παλαμά, ή του Ελύτη.  Ως προς την ξενόφωνη ποίηση προτιμώ τους Γάλλους και ιδιαίτερα τον Μπωντλαίρ.

* Υπάρχει στα ποιήματα σου  διάθεση απόκλισης από το παρελθόν, πρόθεση ανανέωσης της ποιητικής έκφρασης; Πειραματίζεσαι με νέα είδη;

Θα έλεγα ότι υπάρχει περισσότερο μια υποσυνείδητη σύνδεση με το παρελθόν, μαζί με μια διάθεση επισκόπησης για αυτό που ζούμε.  Από τη στιγμή δε που εξελισσόμαστε ως άνθρωποι, έτσι και ο πειραματισμοί μας σε νέα είδη έκφρασης, είτε αυτό αφορά την ποίηση, ή την πεζογραφία, είτε την ζωγραφική, ή την μουσική, αποτελούν και για εμένα ένα αναπόσπαστο κομμάτι μιας ζώσης δημιουργίας. 

* Το Ίντερνετ δίνει πλέον  τον χώρο στον κάθε ένα να «δημοσιεύει» ποιήματα του με αποδέκτη ένα ευρύτατο από κάθε άποψη κοινό.  Σε εμπνέει αυτός ο χώρος;   Μπορεί να αναπτύξει τη γραφή σου; 

Ο διαδικτυακός χώρος αποτελεί πλέον ένα αναπόφευκτο βήμα για την ανθρώπινη επικοινωνία, όπου ο καθένας μας μπορεί ελεύθερα με βάση τα πιστεύω και τις πεποιθήσεις του να εκφέρει μια γνώμη για το οτιδήποτε.  Συνεπώς μπορεί κανείς μέσα από εκεί, συμπεριλαμβανομένου και του ομιλούντος, να δράσει, ή να επικοινωνήσει τις ιδέες και την τέχνη του.  

* Πιστεύεις ότι Facebook, Twitter και άλλοι ιστότοποι υποκαθιστούν σήμερα τα «λογοτεχνικά στέκια»  όπου σύχναζαν οι παλαιότεροι; Οι νεότεροι έχετε ανάλογα  «ζωντανά» στέκια συνάντησης; 

Σε ένα μεγάλο βαθμό ναι.  Εντούτοις υπάρχουν ακόμα τέτοιου είδους ζωντανά στέκια, ή διαδραστικοί χώροι, όπου συμβαίνουν πολιτιστικά δρώμενα, ή διεξάγονται εποικοδομητικές συζητήσεις ατόμων με σκοπό την ανάδειξη και την ανταλλαγή θετικών απόψεων.  Προσωπικά θεωρώ ότι οι παρέες, που έχει ο καθένας μας μπορούν να αποτελέσουν ένα αντίστοιχου είδους ζωτικό χώρο ουσιαστικής συναναστροφής, ψυχαγωγίας και αλληλεπίδρασης.

* Στην εποχή των Πολυμέσων, Διαμέσων και άλλων εναλλακτικών μέσων έκφρασης του ποιητικού λόγου, απηχούν οι στίχοι του Ρίτσου: «Κάτι μεγάλες, ακατανόητες λέξεις/ μπαίναν στο καθημερινό μας λεξιλόγιο.../ σα νάχαν ‘έρθει ξένοι κατακτητές κ’ εγώ είχα προφτάσει/ να κρυφτώ σε μια κρύπτη μυστική...» Αισθάνεσαι ότι η ποίηση άρχισε επιτέλους να βγαίνει από τη μυστική της κρύπτη;

Η ποίηση θα έλεγα ότι αν και αφορά όλους μας, διαβάζεται στις μέρες μας από λίγους.  Όσο όμως υπάρχει ζωή, θα υπάρχει και ποίηση, για όποιον, ή όποια θέλει να μεταλάβει τη Θεία Κοινωνία της.

Περίληψη:

         Το παρόν έργο «Στη χώρα των Λωτοφάγων» αποτελεί μια συλλογή από ποιήματα   

π     που έχουν ως κέντρο τους τον άνθρωπο και τα διαχρονικά ζητήματα που τον απασχολούν,

        όπως είναι ο έρωτας, η αγάπη, η μοναξιά, η απώλεια, αλλά και τα αδιέξοδά του,

        ο αγώνας του και τα ανεκπλήρωτα όνειρά του.

Κ     Κάθε ποίημα επιχειρεί και μια ενδοσκόπηση στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής

κ      και τα πάθη της, προσφέροντας παράλληλα και ένα μαγικό ταξίδι στον αναγνώστη

σ      στις ανοιχτές θάλασσες και την ομορφιά της Ποίησης. 

Ο Θοδωρής Αστραίος γεννήθηκε το 1976 στην Αθήνα και κατάγεται από τον Πειραιά.  Έχει τελειώσει Οικονομικά και εργάζεται ως τελωνειακός υπάλληλος στην Κω, όπου διαμένει τα τελευταία χρόνια μόνιμα.

Εκτός από το παρόν έργο, που αποτελεί την πρώτη του εκδοθείσα ποιητική συλλογή, έχει γράψει και ένα μυθιστόρημα με τίτλο «Στη σκιά του ονείρου» (Εκδόσεις Ωκεανός, 2016). 

Ποίημα (απόσπασμα):

Γύρισε στο δωμάτιο μεσάνυχτα πια.

Αφού κρέμασε στον καλόγερο

την τσάντα της, την κουρασμένη της

ψυχή και το επιτηδευμένο χαμόγελο,

που φορούσε πάντοτε στα χείλη

για τους πελάτες, βυθίστηκε μες στην μπανιέρα.

Εκεί ονειρεύτηκε πως ήτανε γοργόνα.

Πως σεργιάνιζε στα πέλαγα

και είχε για σπίτι της του βυθού τις σπηλιές.

Πως είχε για εραστές της

όμορφους Τρίτωνες και θεούς Ποσειδώνες.

Όταν πια ξύπνησε, χαμογελούσε ευτυχισμένη.

Δίχως να ντυθεί το νυχτικό της μοναξιάς της

και να κοιμηθεί, ετούτη τη φορά κατέβηκε

στο ακρογιάλι και βούτηξε γυμνή

στη φεγγαροφιλημένη θάλασσα.

Έκτοτε οι ένοικοι του ξενοδοχείου

δεν την ξανά ’δαν και κανένας στο νησί

δεν ρώτησε για εκείνη.

Μονάχα ένας γέρος ψαράς είπε

πως είδε κάποτε ένα δειλινό

ένα πανέμορφο κορίτσι να κολυμπάει

γυμνό δίπλα στο καΐκι του μεσοπέλαγα

και ύστερα να χάνεται ανάμεσα

στους αφρούς των κυμάτων.

Κανείς ωστόσο δεν τον πίστεψε.

Είπαν πως ήτανε τρελός.

 («Το κορίτσι της θάλασσας»)

* Θα ήθελες να μας στείλεις δύο ποιήματα σου σαν επίλογο αυτή της συνομιλίας;

Με χαρά.  Το πρώτο λέγεται «Δευτέρα Παρουσία»:

Θα έρθει κάποτε μια μέρα,

που θα λογοδοτήσουμε

ενώπιον των χαμένων

μας συντρόφων

για όσα δεν πράξαμε.

Θα έρθει κάποτε μια μέρα,

που οι αιχμάλωτοί μας πόθοι

θα μας εκδικηθούνε

για όλα εκείνα τα όνειρα,

που αφήσαμε να σβήσουν.

Και το δεύτερο είναι ο «Λυγμός»:

Και τι άλλο τάχα είναι

ο λυγμός του ανθρώπου

από μια τρυφερή λέξη,

που δεν ειπώθηκε ποτέ,

ή από ένα όνειρο,

που απόμεινε

μεσόστρατα κουτσό;

…Σας ευχαριστώ θερμά για τη συνέντευξη.