Ένα ακόμα διήγημα απο τη σειρά "Αθέατες Στιγμές της εποχής μας" του Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη

ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Σήμερα το βράδυ και όχι μια φορά και έναν καιρό ο Κιχ ένιωθε απελπισμένος. Έχουν περάσει πολλές βραδιές που οι γονείς του δεν έχουν γυρίσει. Ο μικρότερος αδερφός του Τσιχ βγάζει τον φόβο του με σπαστό τρεμούλιασμα και κλεισμένα τα μάτια. Έξω από τη φωλιά τους τριγυρνούν δύο μικρές και αυτές αλεπούδες. Το λαγούμι τους όμως βαθύ. Αυτό τους κάνει να νιώθουν σιγουριά. Η διεύθυνση τους είναι: Πρόποδες Μελίτων Σιθωνίας.

Είναι αρκετός καιρός που οι τρίχες τους έχουν γίνει αγκάθια σκληρά. Αυτά είναι χρώματος γκρι. Ο Kιχ στη μουσούδα του χρώμα λευκό, του Τσιχ καφετί. Κάθε λίγο ο Τσιχ ανοίγει τα μάτια του, σταματά το τρεμούλιασμα από τον θόρυβο που κάνει η κοιλιά του. Ο Κιχ το παίρνει απόφαση, αυτή τη βραδιά θα βγει από το λαγούμι αφού πεινάει κι αυτός αφόρητα. Είναι αρχές καλοκαιριού, τα βήματα του μικρά, τον οδηγεί η όσφρηση του και το ένστικτο. Το έδαφος έχει κλίση. Αυτός προτιμά το ανηφορικό μονοπάτι. Σε λίγο μπροστά του ένα μικρό χωράφι από καρπούζια. Τα μυτερά του νύχια για πρώτη φορά σχίζουν τις φλούδες. Ο καρπός άγουρος. Η πείνα λιγοστεύει. Νιώθει ενοχές. Τα παρατά,  παίρνει την κατηφόρα με το ζόρι και με διαπεραστικούς ήχους ξυπνά τον Τσιχ. Μαζί ανεβαίνουν ξανά την ανηφόρα. Το φως από το φεγγάρι λιγοστό. Δυο σκαντζόχοιροι τρώνε ασταμάτητα μέχρι που αρχίζει να χαράζει. Ο δρόμος του γυρισμού στο λαγούμι κουραστικός. Οι κοιλιές και των δύο ακουμπούν στο χώμα. Σε λίγο βρίσκονται χορτάτοι στη φωλιά τους.

Ο ύπνος βαθύς. Τα όνειρα παίρνουν μορφή στο μυαλό του Κιχ. Εμφανίζεται η μουσούδα της μητέρας του. Οι χτύποι της καρδιάς του λιγοστοί. Μικροί ήχοι σαν από μελωδία βγαίνουν από τα σωθικά του. Τα μάτια της γλυκά. Νιώθει την αναπνοή της, είναι πάλι κοντά τους. Στο αριστερό του αυτί του ψιθυρίζει και τη μουσούδα του φιλά. Η αναπνοή της αέρινο χάδι. Ξυπνά και την αποζητά. Η θλίψη του στεγνώνει το στόμα, ο ήλιος φωτεινός, ζεστός, μα στο λαγούμι έχει δροσιά.

Είναι η δέκατη βραδιά χωρίς τη μητέρα. Ακόμα δεν έχει σκοτεινιάσει και παίρνει το μονοπάτι της κατηφόρας. Δεν συναντά τίποτα που να τρώγεται. Ένα βουητό τον τραβά σαν μαγνήτης. Μετά από ώρα βρίσκεται μπροστά στον κεντρικό δρόμο. Ο τρόμος τον κάνει να κουλουριαστεί μέσα σε ένα θάμνο. Ξεθαρρεύει και ανοίγεται, παρακολουθεί τα αυτοκίνητα, έχει ζαλιστεί. Περπατά παράλληλα με τον δρόμο, η όσφρηση του τον οδηγεί σε σκουπίδια πεταμένα από τα αυτοκίνητα. Τροφή γι αυτόν. Δεν πεινά όμως. Παρατηρεί. Ξαφνικά, ένα αυτοκίνητο βγάζοντας αφρούς σταματά στην άκρη. Πέντε μέτρα μετά τον Κιχ. Αυτός παρακολουθεί. Ένα αντρόγυνο κατεβαίνει από το αυτοκίνητο μαζί με το μικρό παιδί τους. Ο πατέρας προχωρά και τοποθετεί πολύ πριν το αυτοκίνητο ένα κόκκινο τρίγωνο. Μετά ρίχνει νερό από ένα μπουκάλι στη μηχανή. Ο μικρός άνθρωπος βλέπει τον Κιχ στο θάμνο, το ίδιο και ο Κιχ. Κανείς δεν κάνει κίνηση. Ο μικρός φοβάται και ο Κιχ για πρώτη φορά βλέπει από κοντά έναν μικρό άνθρωπο. Οι ματιές τους αθώες. Σε λίγο μπαίνουν όλοι στο αυτοκίνητο για να φύγουν. Από το πίσω παράθυρο ο μικρός πετά ένα αχλάδι που κυλά κοντά του. Το κρύβει στο θάμνο, είναι για τον Τσιχ. Αποφασίζει να κάτσει όλη τη νύχτα δίπλα στο δρόμο, δίπλα στο θάμνο. Έχει σκοτεινιάσει. Ξαφνιάζεται από τους προβολείς των αυτοκινήτων Στο μυαλό του τα θεωρεί τεράστιες πυγολαμπίδες που πετούν με μεγάλη ταχύτητα. Βρίσκεται σε έναν άλλο κόσμο. Ο θόρυβος τον ενοχλεί όμως κάθεται εκεί σαν άγαλμα. Παρακολουθώντας τα φώτα έχει υπνωτιστεί. Ξαφνιάζεται όμως τρομαγμένος από τα φώτα και τις σειρήνες ενός ασθενοφόρου. Για να ξορκίσει το φόβο του μιμείται τον ήχο της σειρήνας. Μέσα στη νύχτα χωρίς φώτα ξανακούγεται ο ήχος της σειρήνας, πολύ χαμηλότερα χωρίς ασθενοφόρο. Ουουουουου. Είναι ο Κιχ που ξεθαρρεύει και το διασκεδάζει. Έχει νυχτώσει για τα καλά. Μια μυρωδιά ευχάριστη έρχεται από απέναντι. Αλλά αυτός με ένα μικρό αχλάδι στο στόμα παίρνει την ανηφοριά για τη φωλιά τους. Ο Τσιχ είναι νηστικός.

Ενδέκατη βραδιά χωρίς τη μητέρα. Κλείνει τα μάτια του, η εικόνα το ίδιο έντονη, στα ρουθούνια του νιώθει λιγοστά απομεινάρια της χθεσινής μυρωδιάς. Αυτο τον κάνει να κατηφορίσει σχεδόν τρεχοντας, στο θάμνο δίπλα στο δρόμο. Τα αυτοκίνητα χωρίς φώτα αφού ακόμα δεν σκοτείνιασε. Η μυρωδιά αφόρητη. Τα αυτοκίνητα λιγοστά. Πρεπει να περάσει απέναντι. Τα πόδια του και τα χέρια του τρέμουν πολύ περισσότερο απο του Τσιχ. Αυτος ομως εχει καρφωθεί. Δεν μπορεί να κινηθεί. Καποια στιγμη το αποφασίζει. Τιποτα πλέον δεν τον σταματά και σας δρομέας των εκατό με κλειστά μάτια περνά απέναντι. Η διαδρομή δεκατρία μέτρα. Περνά και μόλις γλύτωσε απο ένα αυτοκίνητο που έτρεχε σαν τρελό. Η καρδιά του πάει να σπάσει, βρίσκεται σε χώρο μαγικό. Παντού τροφή. Πεσμένα καλαμπόκια ροκανίζονται απο τα μυτερά δόντια του. Η ώρα περνά, έχει σκοτεινιάσει. Το φως του φεγγαριού πιο δυνατό. Ξαφνικά και πάλι σταματά. Δεν τρώει άλλο. Οι σπόροι στο λαιμό του τον πνίγουν. Για δεύτερη φορά οι ενοχές τον πνίγουν στο μαγικό κόσμο. Ο Τσιχ πεινά, δεν μπορεί πια να το ευχαριστηθεί. Αυτόματα κουλουριάζεται και γίνεται μια μικρή μπάλα γεμάτη αγκάθια. Κυλά στο χώμα και τα αγκάθια μαζεύουν τους καρπούς. Προσπαθεί να ανοιξει το σώμα του και το κάνει, μα τα πόδια και τα χέρια του είναι στον αέρα. Ειναι ανάποδα. Ανοίγει τα μάτια του και ο τρόμος ξανά του κόβει την αναπνοή. Πρωτη φορά βλεπει τα αστερια, το φεγγάρι. Τα περνά για φώτα απο χιλιάδες αυτοκίνητα που έρχονται κατά πάνω του. Αμεσα του βγαίνει το ουουουουου. Μην μπορώντας να τα αντιμετωπίσει ξανακλείνει τα μάτια του. Η εικόνα της μητέρας του να χαμογελά τον κάνει να νιώθει αστείος. Τα φωτα είναι εκεί ψηλά εδώ και πολύ ώρα. Αρχίζει να συνηθίζει και να μη φοβάται. Μα το φεγγάρι τον γοητεύει. Αυτό τον κάνει να τρέμει μέσα του και ξανά ένα ουουου ξαναέρχεται σιγανό, μελωδικό. Τωρα οι ήχοι είναι μιας μελωδίας που έρχεται απο εκεί ψηλά που μόνο αυτός μπορεί να ακούσει και την αναπαράγει μέσα απο τις δυνατότητες του και τη φυσικότητα του. Συχνότητες που σαν δεκτης καταγράφει και αμέσως σαν πομπός αναπαράγει. Ο ίδιος είναι ένα θαύμα της φύσης. Απολυτα φυσικός. Με δύο κινήσεις ξαναβρίσκεται στα πόδια του. Η πλάτη του γεμάτη σπόρους, το βαδισμά του πιο αργό, γεμάτο αυτοποεποίθηση περνά τον δρόμο. Ειναι πια πολύ αργά χωρις αυτοκίνητα. Τον βγάζει λίγο παρακάτω απο το μονοπάτι. Μπροστά του βλέπει το τρίγωνο. Το ξεχάσαν. Είναι λίγο σπασμένο. Φτάνει στο λαγούμι. Ο Τσιχ γουργουρίζει απο ευχαρίστηση και ο Κιχ αποκαμωμένος κοιμάται.

Σήμερα ήταν Πέμπτη, καλοκαίρι. Δωδέκατη βραδιά χωρίς τη μητέρα. Δεν τη σκέφτηκε καθόλου.

Παρασκευή βράδυ ο Κιχ στο γνωστό μέρος παρακολουθεί τα αυτοκίνητα. Ειναι απίστευτα πολλά, όσα και τα άστρα.

Είναι Σάββατο βράδυ. Λες και έχει κατέβει ο ουρανός στη γη. Τα αυτοκίνητα είναι όσα και τα αστέρια.

Κυριακή. Τα άστρα είναι στη σειρά.  Η ζέστη τρομερή. Ο αέρας μαζί με τα καυσαέρια εξαφανίζουν τις μυρωδιές απο τα καλαμπόκια. Ο Κιχ επεξεργάζεται το ξεχασμένο τρίγωνο που το θεωρεί κάτι σαν φυλαχτό.

Ειναι δυνατόν να υπάρχει λογική σε έναν σκαντζόχοιρο? Πλάσμα της φύσης, πλασμένο απο το Θεό. Η δική μας λογική αλόγιστη απο την άγνοια που μας διακατέχει. Και αν ακόμα δεν έχουν λογική εμείς που έχουμε συμπεριφερόμαστε λογικά προς αυτά;

Προσπαθεί να το τραβήξει. Αυτό πέφτει. Το σηκώνει, περνά απο μέσα, η κορυφή του τρίγωνου πλαγιασμένη στην πλάτη του αγκιστρωμένη. Μπορεί να το σύρει, αυτό τον ευχαριστει. Το κρύβει σαν κάτι ανεκτίμητο στο θάμνο, τα αυτοκίνητα στη σειρά. Δεν μπορεί να είναι έτσι πάντα. Φεύγει για το λαγούμι, είναι εξουθενωμένος και ζαλισμένος.

Δευτέρα απογευμα. Ο Κιχ επικοινωνεί με τον Τσιχ και του γνωρίζει τα σχέδια του. Πρεπει να πάνε απέναντι μόλις βραδιάσει. Ο Τσιχ τον ακούει χωρίς αντίρρηση. Και οι δύο τους μαζί στην άκρη του δρόμου. Αυτοκίνητα λιγοστά, σχεδόν καθόλου. Ο Κιχ σέρνει το τρίγωνο στην πλάτη του, απο τον θάμνο. Ο Τσιχ μαζί με άλλους σκαντζόχοιρους που μαζεύτηκαν απο τους ήχους του Κιχ τον παρακολουθούν με μάτια γεμάτα έκπληξη και αγωνία. Αυτός φτάνει στη μέση του δρόμου. Το τρίγωνο πλαγιαστό. Απο την κορυφή του τριγώνου εξέχει η μουσούδα του και με έναν οξύ ήχο καλεί τον Τσιχ που περνά απέναντι σαν μικρό ποντικάκι αγρού. Ο ήχος ξανά κι ο ένας πίσω απο τον άλλον, σχεδόν 6-7 σκατζόχοιροι βρίσκονται στο μαγικό χωράφι. Απο μακριά με φώτα αναμμένα ένα αυτοκίνητο πλησιάζει με ταχύτητα. Ο Κιχ κοκαλώνει ακούγωντας τα λάστιχα που φρενάρουν στην άσφαλτο. Αυτό σταματά ένα μέτρο πριν απο το τρίγωνο. Κατεβαίνει ένα ξανθό κορίτσι, πάει κοντά του, έχει πολύ μεγάλα και γλυκά μάτια. Του χαλογελά και κάτι του θυμίζει.

- Θεε μου τι είναι αυτό? Απίστευτο!

Βγάζει φωτογραφίες. Πολλές φωτογραφίες. Τα μάτια του ορθάνοιχτα, τρομαγμένα . Τον κουράζουν τα φλας. Το κορίτσι τον παίρνει με τα δυο της χερια απαλά. Αυτος δεν φοβάται δεν τυλίγεται. Τον φιλά στη μουσούδα. Η αναπνοή της σαν τους ψίθυρους της μητέρας του. Νιώθει οτι πετά σαν πουλί και με ήχους ευχαριστεί το κορίτσι και τη μητέρα του. Πόσο τους αγαπά. Τον πηγαίνει στο χωράφι. Εκεί βλέπει και άλλες αγκαθωτές μπάλες και τον αφήνει κοντά τους. Επιστρέφει στο αυτοκίνητο της παίρνοντας το τριγωνο μαζί της. Σκέφτεται οτι κανείς δεν θα την πιστέψει. Τα αυτοκίνητα στη σειρά κορνάρουν. Ενας ρωτά τι συμβαίνει. Καποιος απαντά: Τίποτα μωρέ δεν συμβαινει, απλά μια ξανθιά τρελή σταμάτησε γιατί κάνει συλλογή απο τρίγωνα στο δρόμο.

Οι φωτογραφίες κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Εχουν πολύ μεγάλη επισκεψιμότητα και ο Κιχ εμφανίζεται στην τηλεόραση. Ολοι πιστεύουν οτι είναι μοντάζ. Ο δήμος αποφάσισε να αναρτήσει σημάνσεις στο δρόμο με το τρίγωνο όρθιο και στη μέση ο Κιχ.