Διαβάστε στο ηλεκτρονικό περιοδικό Books 'n' more τη συνέντευξη του ποιητή Γιάννη Μπερούκα

Λευκές μέρες

Ένα φύλλο έπεσε στο χώμα

και το καλοκαίρι ξεψύχησε.

Ένα χαμόγελο χάθηκε, αφήνοντας

πίσω του μια κουκκίδα μνήμης

που γέμισε το άδειο δωμάτιο.

Μια γυναίκα χαμογέλασε στη θλίψη

και δολοφόνησε τη ζωή της με λευκές μέρες.

Ένα ταξίδι τελείωσε.

Εξαγοράστηκε με όνειρα η ζωή

που ωριμάζοντας μεγάλωσε τις αποστάσεις.

Ένα φύλλο έπεσε στο χώμα.

Στο περίγραμμα μου μεταγγίζω

τη νοσταλγία σου και καθώς

ανιχνεύω βαθιά την ψυχή μου

κάθε φορά που θυμάμαι

σε βρίσκω μπροστά μου.

Ανώφελη η αναμονή και η νύχτα

με γεύση πικρής σοκολάτας.

Ένα φύλλο έπεσε στο χώμα.

Ποιος νοιάστηκε.

 Ο Γιάννης Μπερούκας γεννήθηκε στο Αίγιο

τον Νοέμβριο του 1952. Σπούδασε οικονομικά

στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

και εργάζεται ως οικονομολόγος

στον ιδιωτικό τομέα.

Ασχολείται με τον πεζογραφικό και ποιητικό λόγο.

Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει δυο μυθιστορήματα

τρεις ποιητικές συλλογές και έχει μια συμμετοχή

σε ανθολόγιο ποίησης.

Ποιήματα του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα

λογοτεχνικά περιοδικά και μερικά από αυτά

έχουν μελοποιηθεί από γνωστούς καλλιτέχνες.

Είναι παντρεμένος και πατέρας  δυο παιδιών.

                                

Έργα του ιδίου

Μοίρα γραμμένη, Εκδόσεις Ιωλκός 2015, μυθιστόρημα

Βένετο, Εκδόσεις Όστρια 2016, ποιήματα

Ανθολόγιο ποίησης, Εκδόσεις Όστρια 2016, συμμετοχή

Aksana, Εκδόσεις Όστρια 2017, μυθιστόρημα

Νύχτας απόσπασμα, Εκδόσεις οδός Πανός 2017, ποιήματα

Το μωβ των βράχων, Εκδόσεις οδός Πανός 2018, ποιήματα 

* Ποιες είναι οι αναζητήσεις σας στο ποιητικό πεδίο όπως αυτό διαμορφώνεται σήμερα, αρχές του 21ου αιώνα;  Ποια θέματα σας απασχολούν; 

Τα θέματα και οι αναζητήσεις σε γενικές γραμμές πιστεύω πως είναι τα ίδια εδώ και πολλά χρόνια ,η ζωή και ο θάνατος τα εμπεριέχουν όλα ,σημασία έχει η τεχνοτροπία που θα κατεργαστείς ένα θέμα. Πολλοί υποστηρίζουν πως σήμερα υπάρχει κατά κόρον μια ιδιωτική θεματολογία εις βάρος της δημόσιας. Εγώ λέω πως αυτό πάντα υπήρχε και θα υπάρχει. Για μένα σημασία έχει ο διαφορετικός τρόπος που θα δώσεις το ποίημα και μετά είναι το θέμα. Δεν είναι εύκολο να γράψεις ένα καλό ποίημα. Πιστεύω πως αν και υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί ποιητικοί δρόμοι, στο τέλος όλοι καταλήγουν στο ίδιο σημείο, μόνο που ο ποιητής δεν θα το βρει ποτέ.

* Έχετε, συνομήλικοι και ομότεχνοι, κοινά χαρακτηριστικά έκφρασης που  σας ομαδοποιούν και σας διαφοροποιούν από τις προηγούμενες γενιές Ελλήνων ποιητών;

Πάντα θα υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά, αλλά σήμερα πρέπει να δώσεις το δικό σου διαφορετικό στίγμα, αλλιώς επαναλαμβάνεις με τον ίδιο τρόπο πράγματα που έχουν ήδη λεχθεί. Η ποίηση είναι καθαρά προσωπική, από μέσα σου πηγάζει σαν εσωτερική ανάγκη, πρώτα τη γράφεις για σένα, αλλά χρειάζεσαι και το ευρύ κοινό. Αν δηλαδή αυτά που γράφεις αρέσουν και σε άλλους τότε έρχεται το τέλειο αποτέλεσμα. Για μένα είναι πολύ σημαντικό να έρχονται νέοι άνθρωπο κοντά στην ποίηση . Σημαντικό όμως είναι να είσαι αληθινός ,να είσαι εσύ. Ο Oscar Wilde είχε πει να είσαι ο εαυτός σου, γιατί όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι.

 
* Ποια είναι η σχέση σας με τις προηγούμενες αυτές γενιές ή με την ξένη ποίηση;  Ποιες επιρροές καταγράφετε;  Ποιες επιδράσεις Ελλήνων ή ξένων ποιητών σας χαρακτηρίζουν;
 

Σίγουρα επηρεάζεσαι από πολλούς ποιητές, αλλά πρέπει να μπορέσεις να ακολουθήσεις τα δικά σου βήματα ,γιατί αλλιώς δεν υπάρχεις . Οι Καβάφης , Εγγονόπουλος, Σεφέρης, Λειβαδίτης , Αλεξάκης , Χριστιανόπουλος , Ελυαρ , Αχμάτοβα, Μπουκόφσκι και άλλοι πολλοί, μπορώ να πω πως μ’ έχουν λίγο επηρεάσει.    

* Υπάρχει στα ποιήματα σας διάθεση απόκλισης από το παρελθόν, πρόθεση ανανέωσης της ποιητικής έκφρασης; Πειραματίζεστε νέα είδη;

Και βέβαια υπάρχει, εγώ ακολουθώ το δικό μου μοναχικό δρόμο και πιστεύω πως αυτό με χαρακτηρίζει, προσπαθώ να δώσω το δικό μου στίγμα ,πειραματίζομαι με τις λέξεις , προσπαθώντας να δώσω ένα εσωτερικό ρυθμό στο ποίημα, να φέρω στην επιφάνεια συναισθήματα, εικόνες, μέσα από μια ρυθμική διαδοχή στίχων. Σήμερα πολλά ποιήματα αρχίζουν και δεν τελειώνουν ποτέ και πολλές φορές χάσκει η απουσία θέματος. Για μένα ο συμβολισμός ,η αλληγορία και γενικά ο υπερρεαλισμός είναι στοιχεία που χρησιμοποιώ, η ασυναρτησία όμως θεωρώ πως δεν είναι ποίηση.

* Το Ίντερνετ δίνει πλέον  τον χώρο στον κάθε ένα να «δημοσιεύει» ποιήματα του με αποδέκτη ένα ευρύτατο από κάθε άποψη κοινό.  Σε εμπνέει αυτός ο χώρος; Μπορεί να αναπτύξει τη γραφή σου; 

Είναι και αυτό ένα πολύ σοβαρό μέσον επικοινωνίας, πιστεύω πως τα οφέλη του είναι πάρα πολλά  και μπορεί να αναπτύξει τη γραφή σου. Όταν είσαι άγνωστος από εκεί ξεκινάς και αν αρέσεις στον κόσμο που σε διαβάζει τότε και τα βιβλία σου θα διαβαστούν. Το ανώνυμο κοινό είναι αυτό που σε κρίνει, αυτό αποφασίζει και κανένας άλλος. Εγώ μέχρι σήμερα έχω εκδώσει δυο μυθιστορήματα , τρεις ποιητικές συλλογές , μια συμμετοχή σε ανθολογία ποίησης και είμαι πολύ ευχαριστημένος από την ανταπόκριση του αναγνωστικού κοινού και τους ευχαριστώ.

* Πιστεύετε ότι Facebook, Twitter και άλλοι ιστότοποι υποκαθιστούν σήμερα τα «λογοτεχνικά στέκια»  όπου σύχναζαν οι παλαιότεροι; Οι νεότεροι έχετε ανάλογα  «ζωντανά» στέκια συνάντησης;  

Σίγουρα, σήμερα μιλάς και αλλάζεις απόψεις με πολλούς ανθρώπους μέσα στο διαδίκτυο, απ’ όλο τον κόσμο, οι παλιοί ποιητές σύχναζαν κυρίως στο κέντρο, Σταδίου, Πανεπιστημίου σε διάφορα λογοτεχνικά στέκια όπως,το Πατάρι του Λουμίδη, Ζοναρ ‘ς, Φλόκα κλπ και η επικοινωνία ήταν περιορισμένη. Σήμερα οι ορίζοντες είναι μεγάλοι και πιστεύω πως αν το έργο σου αξίζει, κάποια στιγμή θα φανείς, θα δικαιωθείς.

* Στην εποχή των Πολυμέσων, Διαμέσων και άλλων εναλλακτικών μέσων έκφρασης του ποιητικού λόγου, απηχούν οι στίχοι του Ρίτσου: «Κάτι μεγάλες, ακατανόητες λέξεις/ μπαίναν στο καθημερινό μας λεξιλόγιο.../ σα νάχαν ‘έρθει ξένοι κατακτητές κ’ εγώ είχα προφτάσει/ να κρυφτώ σε μια κρύπτη μυστική...» Αισθάνεσαι ότι η ποίηση άρχισε επιτέλους να βγαίνει από τη μυστική της κρύπτη;

Πιστεύω ακράδαντα πως σήμερα υπάρχουν πολλοί και καλοί ποιητές, ίσως πολλοί καλύτεροι από κάποιους παλιότερους, αλλά δυστυχώς ελάχιστοι από αυτούς προβάλλονται από τα ΜΜΕ. Εκεί μόνο οι γνωστοί και φίλοι φαίνονται και μερικοί ποιητές δεινόσαυροι που μονοπωλούν τα μέσα , λες και δεν υπάρχουν άλλοι. Τα διαμάντια όμως μέσα στη λάσπη και το χώμα είναι κρυμμένα , πρέπει να σκάψεις να τα βρεις , αλλά ποιος ασχολείται, ελάχιστοι. Η ποίηση έχει βγει πάντως από την κρύπτη της, αλλά πρέπει να της δοθεί ο χώρος που δικαιούται.

Στην ερημιά των λέξεων Σε μαύρο μετάξι καρδιά τυλιγμένη το χώμα μυρίζει βροχή, στη νύχτα θαμμένη μια θάλασσα λάμπει εκεί που ο κόσμος αρχίζει κι οι μέρες που μέσα του χάνονται. Δεμένα καράβια τριγμοί στην απόγνωση ευθείες γραμμές στο αιώνιο τώρα, νεόκτιστες λέξεις με άρρητους φθόγγους στον άκριτο λόγο οι μέρες που στάζουν. Θαμμένα στη λάσπη ανάγλυφα πρόσωπα τυφλό καραβάνι θανάτου σκιές σταγόνες ανέχειας που θάλασσες γίνηκαν στης πέτρας το σμίλεμα του χρόνου οι φθορές. Σκοτάδι ανιχνεύω , χαμηλώνουν οι λέξεις αιωρούνται φωνές και σωπαίνουν.