Διαβάστε στο Books 'n' more το βραβευμένο διήγημα Η ποίηση του Γ.Ρίτσου στο Πεδίο του Αρεως, του Χρήστου Ναούμ

Ο ΙΑΝΟS, με αφορμή την ανακήρυξη της Αθήνας από την UNESCO ως Παγκόσμια Πρωτεύουσα Βιβλίου για το 2018 πραγματοποίησε με ιδιαίτερη επιτυχία Διαγωνισμό Φωτογραφίας και Διαγωνισμό Διηγήματος, με θέμα «Η Αθήνα και το βιβλίο».

Την Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2018 στις 20:30 πραγματοποιήθηκε η ανακοίνωση των νικητών του διαγωνισμού διηγήματος. Η κριτική επιτροπή του διαγωνισμού ανακοίνωσε τα 50 καλύτερα διηγήματα που επιλέχθηκαν, τα οποία κυκλοφόρησαν εκείνη τη βραδιά σε μία ειδική συλλεκτική συλλογή διηγημάτων των Εκδόσεων IANOS. Επίσης, σε αυτήν τη βραδιά διαβάστηκαν τα 10 διηγήματα με την υψηλότερη βαθμολογία.

Η κριτική επιτροπή αποτελείται από τους Ρέα Γαλανάκη (συγγραφέα), Κωνσταντίνο Μπούρα (ποιητή) και Διονύση Μαρίνο (συγγραφέα), οι οποίοι ανακοινωσαν και το σκεπτικό επιλογής των νικητών.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στον ΙΑΝΟ (Σταδίου 24), η είσοδος ήταν ελεύθερη και προβλήθηκε ζωντανά στο ianos.gr

Naoum_Christos_Poiisi Ritsou sto Pedio tou Areos

Ποίηση Ρίτσου στο Πεδίο του Άρεως

Ψιλόβροχο δειλινού. Θέλησα να διασχίσω το πάρκο χωρίς ομπρέλα. Ένας μελαμψός πλανόδιος, μάλλον τυφλός,  πουλούσε ανεμώνες για ένα ευρώ. Σκουντούσε τους περαστικούς παρακαλώντας τους να αγοράσουν ένα ματσάκι. Κάποτε το πάρκο έσφυζε από χαρά και γέλια μικρών παιδιών, τώρα έχει απλωθεί θλίψη. Παντού, περιττώματα ανθρώπων και ζώων, σπασμένα καδρόνια, χρησιμοποιημένες σύριγγες και  προφυλακτικά. Παλιά είχε αλέες, ανθισμένα παρτέρια,  μελισσούλες, φροντισμένα φυτά. Αναστενάζοντας κάθισα σε ένα  βρεγμένο παγκάκι. Αίφνης, η ματιά μου έπεσε σε μια μισοσκισμένη σελίδα καρφωμένη με πινέζα στο ξύλο. Καμώθηκα πως δεν την είδα, αλλά η περιέργεια με κατέτρωγε. Την ξεκαρφίτσωσα και την έπιασα στο χέρι.

«Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.

Ἕνας αἰῶνας

κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.»

Κεραυνός.

«ΓΙΑΝΝΗΗΗΗ. Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΣΟΥ ΜΕ ΕΞΟΝΤΩΝΕΙ. ΤΑΚΗΣ»

Αστραπές.

Ο στίχος προερχόταν από τη Συλλογή «Τα ερωτικά». Γιάννης Ρίτσος. Τον Τάκη δεν τον γνώριζα. Προφανώς κάποιος ερωτοχτυπημένος αποζητούσε την συντροφιά κάποιου Γιάννη. Γιατί  όμως έσκισε το βιβλίο; Τα βιβλία είναι ιερά, ας το αντέγραφε σε ένα χαρτάκι.  Στο πάρκο, ο έρωτας κρύβεται πίσω από τα φυλλώματα και τα δέντρα. Τον ανασαίνεις παντού, ακόμα και στις λάσπες, κυρίως σε αυτές. Ανδρικές σκιές χάνονται μέσα στα παρτέρια για στιγμές ερωτικής διέγερσης κι ηδονής. Μια απαγορευμένη Εδέμ για όσα «αγόρια έχουν την αγάπη για ντροπή», κατά το άσμα.

Η Βροχή δυναμώνει.

«Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.» Παραπάνω  ήταν. Χρόνια; Η μνήμη μου φωτίστηκε ξαφνικά μέσα στην καταχνιά. Και σένα, Γιάννη,  σε λέγανε. Ναύτης ήσουν. Με πλησίασες και μου ζήτησες φωτιά. Είχα να στην δώσω  αλλά κι εσύ δεν παρέλειψες να με ανταμείψεις τρυφερά. Αγκαλιές, χάδια και φιλιά, μας κράτησαν δέσμιους. Θα βρισκόμασταν, όποτε είχες άδεια. Υπήρχαν φορές που με επισκεπτόσουν  στο σπίτι μου.  

Χαλάζι.

Άλλες φορές περπατούσαμε στο πάρκο ρομαντικά. Τότε, που όλα ήταν ανθηρά και πεντακάθαρα. Ήσουν, ένας μου, έρωτας.  Ακόμα και τώρα, όταν ξεσπούν οι αναμνήσεις, έρχεσαι και με ορίζεις.  Διαφεντεύεις τις αισθήσεις μου, σαν πρώτη φορά. «Ἕνας αἰῶνας κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.»

Την τελευταία φορά του αποχαιρετισμού,  σε περίμενα στο παγκάκι μας, και τότε –τι σύμπτωση- είχε αρχίσει  ένα ψιλόβροχο, που δυνάμωνε κι αύξανε, μέχρις ότου έγινε χαλάζι. Και πάλι, χωρίς ομπρέλα, ήμουν. Εξαφανίστηκες χωρίς να δώσεις σημεία ζωής.  Υποθέσεις με βασάνιζαν καιρό , μήπως το «ένα», μήπως το «άλλο». Ένα  νούμερο τηλεφώνου έκανε παράσιτα, χωρίς να συνδέεται ποτέ με σένα. Βυθίστηκα στο πένθος σου. Παγωνιά.  

 Απότομο χτύπημα στον ωμό. Γυρνώ. Ένα μάτσο με ανεμώνες . Πηλίκιο. Στολή. Χάνομαι, σβήνω, λιποθυμάω. Το κεφάλι μου στο λασπωμένο χώμα.