Καταδικασμένη να είμαι σπάνια
Αγάπη Ντόκα
Δελτίο Τύπου
Το βιβλίο της Αγάπης Ντόκα «Καταδικασμένη να είμαι σπάνια» κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Θερμαϊκός» του Ιανού τον Νοέμβριο του 2016 και αμέσως το εξώφυλλό του διακρίθηκε ως ένα από τα εννέα καλύτερα της χρονιάς από το site του «Popcode», oneman.gr. Ήδη, από τον Νοέμβριο του 2017, βρίσκεται στην Β’ έκδοση.
Είναι η ιστορία της Χαράς, που γνώρισε έναν άντρα στη ζωή της, τον παντρεύτηκε από έρωτα, έκαναν έναν γιο και τώρα βρίσκεται ξανά ερωτευμένη με έναν συνάδελφό της. Κάνει βουτιές στον εαυτό της, συνομιλεί μαζί του, προσπαθεί να ισορροπήσει και να διαλέξει ανάμεσα στα Θέλω τα δικά της και στα Πρέπει του κόσμου, να αποφασίσει αν θα πάρει το ρίσκο για μία σχέση μαζί του. Στο πλευρό της βρίσκονται οι τρεις φίλες της.
Η ιστορία είναι δοσμένη με άφθονο χιούμορ, που υποκρύπτει ερωτήσεις για τον αναγνώστη, βάζοντάς τον στη διαδικασία να αναρωτηθεί και για τα δικά του Θέλω.
Οι 352 σελίδες του είναι κατανεμημένες σε μικρά κεφάλαια με πολλούς διαλόγους που ζωντανεύουν το κείμενο.
Αγάπη Ντόκα
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο πελαργός με προσγείωσε τη μέρα των Χριστουγέννων του 1963 στη Θεσσαλονίκη.
Στην πόλη που γράφεται με δύο σίγμα και προφέρεται με πολλά λάμδα, που όλα είναι χαλαρά και πίνουμε φραπέ με το καλαμάκι, εδώ μεγάλωσα, πήγα Νηπιαγωγείο-Δημοτικό-Γυμνάσιο-Λύκειο, έμαθα Αγγλικά-Γαλλικά-Ιταλικά, παντρεύτηκα και απέκτησα δυο κόρες κι εγγόνια.
Δούλεψα ως ντίλερ σε τάπερ και καλλυντικά, βοηθός μηχανογράφησης σε εκπαιδευτικό οργανισμό, ταμίας, προϊσταμένη, υπεύθυνη καταστήματος, γραμματέας σε δικηγορικό γραφείο, τόσο ώστε να μην δικαιούμαι σύνταξης.
Είμαι μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος (ΕΛΒΕ).
Είμαι μία εκ των διαχειριστριών της ομάδας Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών και αρθρογραφώ στο μηνιαίο περιοδικό.
Συνεργάζομαι με τα koalakia.blogspot.gr με την στήλη μου «Αχ, Αγάπη!».
Έχω πάρει μέρος με τα κείμενά μου Στην κρίση μη μ’ αγαπάς και Να το αποφεύγεις το ηλιοβασίλεμα στο συλλογικό βιβλίο «Αχτίδες στο σκοτάδι» (εκδ. Ανάτυπο, 2016).
Έχω λάβει Έπαινο για το διήγημά μου Χίλιες και μία νύχτες στον διαγωνισμό Λογοτεχνικές πένες 2016 που συνδιοργάνωσαν οι εκδόσεις Γράφημα και το GoodBooksweb.com.
Το κείμενό μου Το θλιμμένο παλικαράκι έλαβε Τιμητική Διάκριση Συμμετοχής από την ΕΛΒΕ σε μια συνεργασία με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος για το Λογοτεχνικό Αναλόγιο 2017.
Το διήγημά μου Α, ρε μαλάκα… κατέλαβε την 2η θέση στον 5ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής που συνδιοργάνωσαν οι εκδόσεις Γράφημα και τα koalakia.blogspot.com (2017).
Από τον Νοέμβριο του 2016 κυκλοφορεί το βιβλίο μου «Καταδικασμένη να είμαι σπάνια» από τις εκδόσεις Θερμαϊκός του Ιανού. Αυτή είναι η πρώτη μου απόπειρα να γράψω κάτι ολοκληρωμένο, γιατί από χαρτιά, χαρτούδια και χαρτάκια μέσα στα συρτάρια, πάνω στα τραπέζια και στα ράφια, άλλο τίποτα!
Επικοινωνήστε με τη συγγραφέα:
facebook: Agapi Doka & Αγάπη Ντόκα «Καταδικασμένη να είμαι σπάνια»
Καταδικασμένη να είμαι σπάνια
Αγάπη Ντόκα
Παρουσιάσεις
Δεκέμβριος 2016: Θεσσαλονίκη, Φίλυρο, Λέσχη Ανάγνωσης Φιλύρου.
Ομιλητής: Δημήτρης Δρένος.
Αποσπάσματα: Αγγελική Φουντούκη, Σοφία Αποστολίδου, Τούλα Πλατανά.
Μουσική: Γιάννης Κακάλας.
Ιανουάριος 2017: Αθήνα, Ιανός Σταδίου.
Ομιλητές: Άνα Ζάχαρη, Γαβριήλ Αλεξάνδρου, Δέσποινα Πλουσίου.
Συντονισμός: Κατερίνα Ρόη.
Μουσική: Βασίλης Ντρουμπογιάννης.
Φεβρουάριος 2017: Θεσσαλονίκη, Ιανός Αριστοτέλους.
Ομιλητές: Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Ανδρέας Καρακίτσιος.
Συντονισμός: Σοφία Χρήσταινα.
Αποσπάσματα: Ελένη Βεζύρογλου.
Θεατρική ανάγνωση: Νίκος Ιγνατιάδης, Χαρά Γκιουσλή.
Μουσική: Χρήστος Ξάνθος, Βασιλική Κωνσταντίνου , Γιάννης Κακάλας.
Νοέμβριος 2017: Θεσσαλονίκη, Ιανός Αριστοτέλους.
Ομιλητές: Ζωγραφιά Τσαβέα, Δημήτρης Άνεμος.
Συντονισμός: Κατερίνα Ρόη.
Θεατρική ανάγνωση: Νίκος Ιγνατιάδης, Χαρά Γκιουσλή, Δώρα Κουτσουμπάκη.
Μουσική: Δημήτρης Κεχαγιάς.
Μηρυκασμός
Είναι η στάση μου. Κατεβαίνω. Προχωράω προς ένα μέρος γνώρι μο και οικείο. Εύχομαι να μπορούσε αυτή η απόσταση να μεγάλωνε. Να περπατούσα για ώρα. Να μην έφτανα γρήγορα. Ίσως να μην έφτα να ποτέ.
Αναμασούσα για άλλη μια φορά τη σημερινή μέρα. Ήταν απίστευ το το τι μου συνέβη. Είναι απίστευτο το τι μπορεί να συμβεί στον κα θένα μας ξημερώνοντας ο Θεός τη μέρα. Καλά το λένε: «Όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος». Τη μια στιγμή στη ζωή σου η πλήρης απλότητα, το επόμενο λεπτό η πλήρης πολυπλοκότητα!
Κοριτσάρα μου, ήθελές τα και παθές τα! Αυτό που επιθυμούσες, σου το έδωσε το Σύμπαν στο πιάτο. Πόσο πεινάς, ώστε να το φας;…
Καλέ, κύριε Σύμπαν, μήπως μπορώ απλώς να δοκιμάσω λιγουλά κι; Είναι ανάγκη να το φάω όλο μου το φαΐ;
«Η ιστορία δεν ξανασερβίρει τα ίδια πιάτα».
Hannah Senesh
3,2,1!
―Μίλα του, ρε βλάκα! Τώρα είναι ευκαιρία, που είναι μόνος του!
―Τι να του πω;
―Σημασία δεν έχει τι θα του πεις, αλλά πώς θα το πεις!
―Εννοείς να του πω καλημέρα ναζιάρικα;
―Εννοώ να του πεις καλημέρα κανονικά και να τον κοιτάξεις να ζιάρικα!
―Και πώς κοιτάει κανείς ναζιάρικα;
―Ε, δεν παίζεσαι! Τι να σου πω! Πήγαινε, παιδί μου, τώρα που εί ναι μόνος του!
―Ντρέπομαι!
―Βάλε ένα φερετζέ! Ή προτιμάς μια στολή μπούρκα;
―Τώρα με δουλεύεις!
―Άντε, καλέ, πήγαινε και θα πετάξει το πουλάκι!
―Και πού θα πάει;
―Σε άλλο κλαράκι! Θα φύγει! Πήγαινε σου λέω!
―Πάω! Αλλά το κρίμα στο λαιμό σου!
―Σιγά μην αγχωθώ γι’ αυτό!
―Ωραία φιλενάδα είσαι!
―Αν δεν πας αυτήν τη στιγμή, μην περιμένεις να σου ξαναδώσω συμβουλές! Κι ούτε να με ξαναπάρεις τηλέφωνο μες στα μαύρα με σάνυχτα να μου πεις τον πόνο σου! Κι ούτε να ζητήσεις να κλάψεις στον ώμο μου!
―Αυτό είναι εκβιασμός!
―Ναι, είναι!
―Καλά. Πάω.
(Καλέ, πού πάω η τρελή;)
……………………………..
Περπατάω και δεν βλέπω πού πατάω! Χριστέ μου!!! Δεν θυμάμαι τίποτα απ’ αυτά που συζητούσαμε χθες βράδυ με τη Βέτα! Αχ, τι μου έλεγε; Γιατί δεν με βοηθάει η μνήμη μου, όταν πρέπει να με βοηθή σει; Αυτό θεατρικά λέγεται «σεντόνι». Μάλλον για μαύρη ακρυλι κή κουβέρτα μου κάνει! Έπαθα, κατά τα κοινώς εκφραζόμενα, black out! Βοήθειααα!!! Aiutooo!!! HEEEEELP!!!
Σύνελθε, κορίτσι μου! Ή τώρα ή ποτέ! Ή ταν ή επί τας! Ή μήπως την πατάς;;;
Θα γυρίσω πίσω… Όχι, θα με καταλάβουν και θα πουν «τι κάνει η χαζή;» Τι είναι προτιμότερο, να με καταλάβουν ή να με πουν χαζή;
Θ’ αλλάξω δρόμο. Πού να πάω; Δεξιά τραπέζια, αριστερά τοίχος και γλάστρα. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Καλή μου, πάρ’ το χα μπάρι: ο δρόμος είναι μονόδρομος! Ελπίζω μόνο στο τέλος να μην είναι αδιέξοδος!
Πλησιάζω… Σε 5 βήματα τον έφτασα… σε 4… σε 3, 2, 1…
―Καλημέρα, Γιάννη!
«Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο,
ένα μεγάλο για την ανθρωπότητα».
Καταδικασμένη να είμαι σπάνια
Αγάπη Ντόκα
Οπισθόφυλλο
«Μπορεί κανείς να βρει γυναίκες που δεν είχαν καμία ερωτική σχέση στη ζωή τους. Είναι, όμως, σπάνιο να βρει γυναίκες που είχαν μόνο μία».
Λα Ροσφουκό
Εμένα με καίει το δεύτερο μέρος της φράσης του, ότι είναι σπάνιο να βρεις γυναίκες που είχαν μόνο μία ερωτική σχέση στη ζωή τους.
Αχ, πάει! Είμαι άρρωστη! Έχω μια σπάνια αρρώστια: την ΔΙΑΒΙΟΜΟΝΟΓΑΜΙΑ!!
Μπορώ, γιατρέ μου, να θεραπευτώ;
Τα «σπάνια» δώρα «σπάνια» έρχονται…
Πόσο πολύ τα επιθυμείτε;…
Πόσο έτοιμοι είστε να δείτε τα όνειρά σας να γίνονται πραγματικότητα;…
Πόσο έτοιμοι είστε να τα ζήσετε;…
1. Πείτε μας πώς αποφασίσατε να γράψετε το βιβλίο σας;
Από μια ευτυχή συγκυρία: βρήκα ένα μικρό χαρτάκι που είχε γραμμένη την εξής φράση του Λα Ροσφουκώ: «Μπορεί κανείς να βρει γυναίκες που δεν είχαν καμία ερωτική σχέση στη ζωή τους, αλλά είναι σπάνιο να βρει γυναίκες που είχαν μόνο μία». Η λέξη «σπάνιο» πυροδότησε όλη την ιστορία.
2. Μέσα από το βιβλίο σας θέλετε να στείλετε κάποια μηνύματα;
Όλα τα μηνύματα είναι κρυπτογραφημένα ανάμεσα στις λέξεις και πίσω από τις γραμμές. Ο καθένας ανακαλύπτει το δικό του. Αυτό που όλοι, όμως, θα αναρωτηθούν είναι: Να ζω σύμφωνα με τους κανόνες που μου επιβάλλουν και να είμαι αποδεκτός ή να πάρω το ρίσκο και να ζήσω για τον εαυτό μου, σπάζοντάς τους;
3. Ποια είναι η ανταπόκριση του κοινού μέχρι τώρα;
Εξαιρετική! Τους ενθουσιάζει ο τίτλος, το χιούμορ με το οποίο είναι γραμμένο και οι πολλοί διάλογοι. Βρίσκουν όλοι κάτι από τον εαυτό τους.
Πολλές γυναίκες μου είπαν: «Είσαι μέσα στο μυαλό μου!», «Σαν να γράφτηκε για μένα!», «Αυτή είμαι εγώ!»
Ιδιαίτερα με συναρπάζει η θετική γνώμη των αντρών που το έχουν διαβάσει, καθώς κάνουν κι αυτοί τις βουτιές τους στον εαυτό τους, αλλά ρίχνουν και μια ματιά από την κλειδαρότρυπα σε ένα κομμάτι της πολύπλοκης γυναικείας σκέψης και ψυχολογίας.
4. Ποιο είναι το συναίσθημα ενός συγγραφέα που πιάνει πρώτη φορά το βιβλίο του στα χέρια του;
Όταν μου τηλεφώνησαν από τον εκδοτικό μου, τον Θερμαϊκό, πως είναι στη βιτρίνα του Ιανού, παρόλο το ψοφόκρυο, κατέβηκα με την μικρή μου κόρη να το δω με τα μάτια μου! Ήμουν αμήχανη, παρόλο που χαμογελούσα. Και όταν το έπιασα στα χέρια μου, η αμηχανία ήταν ακόμη μεγαλύτερη, όπως και το χαμόγελο. Τα παιδιά του βιβλιοπωλείου, μου εύχονταν «Καλοτάξιδο!» και ήταν η ευχή που μέχρι τότε, έδινα εγώ στους άλλους…
5. Πόσο ταυτίζεστε με την ηρωίδα- ήρωα του βιβλίου;
Οι σκέψεις της ηρωίδας έχουν περάσει από κάθε γυναικείο μυαλό. Εγώ απλά τις αποτύπωσα.
6. Όταν ήσασταν μικρή πώς φανταζόσασταν τον εαυτό σας;
Δεν τον φανταζόμουν ως κάτι διαφορετικό από των άλλους, δεν πίστευα ότι είμαι κάτι διαφορετικό. Ούτε και τώρα το πιστεύω. Εκείνο, όμως, που θυμάμαι έντονα, ήταν η αγάπη μου για το μπαλέτο. Έβαζα δίσκους κλασσικής μουσικής στο πικ-απ, φορούσα χοντρό καλσόν, έκανα κότσο τα μαλλιά μου σαν μπαλαρίνα και χόρευα στο σαλόνι, με αποτέλεσμα να διαμαρτύρεται η κυρία που έμενε από κάτω, ότι της καίγονταν οι λάμπες!
7. Είστε ευαίσθητη;
Ήμουν πολύ, μέχρι που κατάλαβα ότι αυτό μόνο προβλήματα μου έφερνε, καθώς γινόμουν χαλάκι εισόδου. Το φιλτράρισα, το επεξεργάστηκα και επαναπροσδιόρισα τα όριά μου. Έχω βάλει μια ασπίδα που επιτρέπω να την διαπερνούν μόνον οι καταστάσεις και οι άνθρωποι για τους οποίους αξίζει να είμαι ευαίσθητη.
8. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Σε προσωπικό επίπεδο, φοβάμαι να μην σπάσω κανένα χέρι και δεν μπορώ να γράφω, να μην κουρκουτιάσει από άνοια το μυαλό μου, να μην χάσω το χιούμορ μου και να μην πάθουν κάτι οι αγαπημένοι μου άνθρωποι.
Σε κοινωνικό επίπεδο, φοβάμαι τον σεισμό, την φωτιά και τον πόλεμο.
9. Ποιά μουσική σας αρέσει;
Ακούω σχεδόν τα πάντα, από κλαρίνα έως βιολιά, από κιθάρα έως μπουζούκι, εκτός από βαριά λαϊκά. Μεγάλωσα με τους ήχους του βιολιού που έπαιζε ο πατέρας μου. Ο ήχος του κλαρίνου με ξεσηκώνει, γιατί υπήρξα χορεύτρια και δασκάλα ελληνικών παραδοσιακών χορών για χρόνια.
10. Τι όνειρα έχετε για το μέλλον ;
Όνειρα δεν έκανα ποτέ. Βάζω μικρούς στόχους, που μπορώ να φτάσω. Στόχος μου είναι να είμαι καλά και να γράφω βιβλία που θα είναι διαφορετικά μεταξύ τους και ως προς το ύφος και ως προς την θεματολογία.
11. Τι σας στεναχωρεί ;
Το να σε αδικούν και να θέλουν να βγουν κι από πάνω.
Το να σου υπόσχονται κάτι, ενώ ξέρουν ότι δεν θα το τηρήσουν.
Το να σου λένε ψέματα και μετά να προσπαθούν να σε πείσουν ότι δεν τα είπανε, ότι παρεξήγησες, βρε αδερφέ!
12. Πείτε μας τρία χαρακτηριστικά σας.
Υπομονή. Ένστικτο. Μοναχικότητα.
13.Πώς μπορεί κάποιος να προμηθευτεί το βιβλίο σας;
Από τον Ιανό, από το ίντερνετ, από τα βιβλιοπωλεία και σε όσα δεν υπάρχει, με παραγγελία.
14. Ετοιμάζετε κάτι άλλο τώρα;
Έχω ολοκληρώσει ένα μυθιστόρημα, δουλεύω ένα βιβλίο με διηγήματα και περιμένουν να πάρουν σειρά μερικές ακόμη ιδέες.
15. Πώς ξεκινήσατε τη συγγραφή;
Κρατώντας, ως παιδί, ημερολόγιο και σκαρώνοντας στιχάκια με ρίμες. Στην ΣΤ΄ Δημοτικού, σκάρωσα ένα χιουμοριστικό σκετς που εκτυλισσόταν στην αρχαία Αίγυπτο. Στο Λύκειο, η φιλόλογος διέκρινε την διαφορετική και χιουμοριστική μου προσέγγιση στο εκάστοτε θέμα. Πολλά χρόνια αργότερα, έγραψα μια μικρή ιστορία. Νομίζω πως όλα αυτά συνωμότησαν στο να συνεχίσω να θέλω να γράφω.
16. Πόσα βιβλία έχετε γράψει και ποιά είναι αυτά;
Το βιβλίο μου «Καταδικασμένη να είμαι σπάνια» είναι το πρώτο που έχει εκδοθεί.
17. Τι αγαπήσατε περισσότερο στο τελευταίο βιβλίο σας;
Τις βουτιές που έκανε η ηρωίδα στον εαυτό της, το πώς ταλαντεύτηκε ανάμεσα στο Πρέπει του κόσμου και το Θέλω το δικό της, το ρίσκο που πήρε να δει την άλλη πλευρά του εαυτού της.
18. Όταν τελειώσατε το βιβλίο σας ποιός/ά το διάβασε πρώτος;
Μία φίλη μου και η αδελφή μου, καθώς εμπιστευόμουν την αμερόληπτη κρίση τους.
19. Ποιές αντιδράσεις είχαν η οικογένειά σας, τα αγαπημένα σας πρόσωπα όταν έμαθαν ότι θα εκδώσετε το βιβλίο σας;
Έκπληξη! Κανείς δεν το περίμενε ότι θα συνέβαινε αυτό, επειδή δεν το είχα ποτέ ως στόχο ζωής.
20. Πώς αντιμετωπίζετε γενικά τις κριτικές, είτε θετικές είτε αρνητικές;
Με καλή διάθεση, ώστε να γίνουν τα γραπτά μου καλύτερα.
21. Τι προσφέρει το βιβλίο σας στον αναγνώστη;
Χιούμορ, ευκαιρία να προβληματιστεί, να ψαρέψει από τις βουτιές μέσα του αυτά που ακόμη δεν έχει ανακαλύψει, να μάθει ίσως τον εαυτό του και να βρει επιτέλους για ποιο πράγμα θα ρίσκαρε στη ζωή του.
22. Όταν γράφατε γνωρίζατε από πριν την ιστορία ή είχατε κατεύθυνση από τους ήρωες σας;
Την γνώριζα από την αρχή. Οι ήρωες έπαιξαν τον ρόλο για τον οποίο είχα τον καθένα προορισμένο.
23. Το τέλος το ορίζετε εσείς ή ο ήρωας σας;
Όταν γράφω κάτι, ξεκινώ από την αρχή, γράφω το τέλος και προσθέτω τα ενδιάμεσα. Γνωρίζω τα Θέλω του ήρωα και τον βάζω να προσπαθεί γι’ αυτά.
24. Από τι εμπνέεστε;
Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο. Γι’ αυτό το βιβλίο ήταν μία λέξη σε ένα χαρτάκι. Για τα διηγήματά μου, γεγονότα της καθημερινότητας. Μπορεί να ακούσω ή να διαβάσω μία φράση και να ξεπηδήσει μέσα μου η πρώτη πρόταση. Ή να βρω έναν περίεργο τίτλο και να το κάνω ιστορία. Δεν υπάρχει συνταγή έμπνευσης, είναι κάτι που εισβάλει μέσα μου και μου λέει: «Γράψε για μένα!»
25. Ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι;
Ακούω ραδιόφωνο σχεδόν όλη μέρα. Κολλάω κατά περιόδους σε κάποιο τραγούδι, μέχρι να έρθει το επόμενο. Το καθένα έχει να μου πει κάτι διαφορετικό. Όπως συμβαίνει και με τα βιβλία.
26. Ποια είναι η πιο ευτυχισμένη παιδική σας ανάμνηση;
Τα καλοκαίρια, είτε στο χωριό της γιαγιάς είτε στην παραθέριση, να τρέχω με λίγα κέρματα στο χέρι να πάρω παγωτό, να περιμένω το πανηγύρι για να ανεβώ στις ‘βαρκούλες’ και στα συγκρουόμενα, να κάνω με τις ώρες ποδήλατο και βουτιές στη θάλασσα με την παρέα μου, να παίζουμε τα βράδια κρυφτό και σπασμένο τηλέφωνο, να σκαρφαλώνουμε στα δέντρα. Τους χειμώνες, την προσμονή των Χριστουγέννων, καθώς εκείνη τη μέρα έχω τα γενέθλιά μου, τις Πρωτοχρονιές και τις οικογενειακές συγκεντρώσεις στα σπίτια, το Πάσχα στο χωριό. Δεν είναι μία μόνο ευτυχισμένη παιδική ανάμνηση, είναι όλη η ανέμελη παιδική ηλικία.
27. Ποια ήταν η πιο σημαντική στιγμή της ζωής σας;
Δεν είναι μόνο μία, δεν μπορεί να είναι μόνο μία! Η κάθε μία στιγμή κρύβει μέσα της σημαντικά πράγματα, μοναδικά δώρα. Λίγο πριν κλείσω τα μάτια μου, αν προλάβω δηλαδή και δεν γίνει κάτι μπαμ και κάτω, τότε -ίσως- να αποφασίσω αν κάτι από όλα όσα έζησα, ήταν πιο σημαντικό από άλλα.
28. Γίνατε αυτό που ονειρευόσασταν να γίνετε;
Όταν ήμουν στο Λύκειο, ήθελα να γίνω γυμνάστρια ή σχεδιάστρια, χωρίς να αποτελεί όνειρο, απλά επιθυμία. Αντ’ αυτού, παντρεύτηκα και έκανα δύο κόρες!
29. Ποιο είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο που αντιμετωπίσατε στη συγγραφή; Ή μετά τη συγγραφή;
Κατά τη διάρκεια της συγγραφής, το μόνο εμπόδιο ήταν να μην ταυτίσουν εμένα με την ηρωίδα μου, επειδή η ιστορία είναι γραμμένη σε πρωτοπρόσωπη γραφή. Όμως, η δασκάλα μου της Δημιουργικής Γραφής, Σοφία Νικολαΐδου, μας είπε κάτι που τελικά με έκανε να το ξεπεράσω: «Δεν γράφετε για τον μανάβη, τον μπακάλη ή τον περιπτερά. Δεν πρέπει να σας ενδιαφέρει το τι θα πουν. Γράφετε για εσάς τους ίδιους. Πείτε αυτό που θέλετε να ειπωθεί».
30. Καριέρα ή οικογένεια; Τι από τα δυο επιλέγετε;
Επέλεξα την οικογένεια από πολύ νωρίς. Τώρα μπορώ, χωρίς υπερβολές και εμμονές, να επικεντρωθώ σ’ αυτό που αγαπώ κι όπου με βγάλει.
31. Για τι έχετε μετανιώσει;
Για τίποτα! Όταν κάνεις κάτι, σημαίνει ότι εκείνη την στιγμή αποφάσισες πως ήταν το σωστό. Δεν ωφελεί να κλαις πάνω από το χυμένο γάλα.
32. Τι σας ενοχλεί περισσότερο στους άλλους;
Η απάθεια, ο εγωκεντρισμός, η αγένεια, το θράσος, η αδιακρισία, η κρυψίνοια, το να μην είναι αληθινοί, το να μην μπορούν να είναι πραγματικοί φίλοι και να προδίδουν την εμπιστοσύνη σου.
33. Τι σας αρέσει να διαβάζετε;
Τα πάντα, εκτός από ιστορίες τρόμου. Όταν μπουκώνω από ένα είδος, στρέφομαι σε κάτι άλλο ή τα εναλλάσσω.
34. Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σας πόθος;
Να είναι καλά η οικογένειά μου και οι άνθρωποι που αγαπώ, να μην με εγκαταλείψει η διάθεση για γέλιο, ακόμα κι όταν κάτι δεν πάει καλά και να μπορώ να τρώω ό,τι θέλω χωρίς να εγκαθίσταται πάνω μου!
35. Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας;
Ο πρώτος μου αγαπημένος συγγραφέας ήταν ο αείμνηστος Φρέντυ Γερμανός. Κατόπιν, η Έλενα Ακρίτα, της οποίας λάτρεψα το χιούμορ. Όταν, αργότερα, διάβασα τον «Αλχημιστή» στην πρώτη του έκδοση, υποκλίθηκα στον Πάολο Κοέλιο. Διαβάζω τους πάντες χωρίς να επηρεάζομαι από το όνομα.
36. Πείτε μας δυο πράγματα που δεν συγχωρείτε σε μια σχέση;
Το να μην προσπαθείς και το να υποτιμάς τη νοημοσύνη του άλλου.
37. Ένα όνειρο που είχατε από παιδί κι έχει πραγματοποιηθεί;
Δεν έκανα, όπως προανέφερα. Πιστεύω ότι ήμουν -και είμαι- τυχερή και ακολουθώντας το ένστικτό μου και τη ροή της ζωής, ό,τι επεδίωκα, το κατάφερνα.
38. Έχετε κάποια χόμπι;
Πολλά: ζωγραφική, κατασκευές, κέντημα, πλέξιμο, ράψιμο, σταυρόλεξα, την άνοιξη να φυτεύω λουλούδια και να τα καμαρώνω καθώς μεγαλώνουν και ανθίζουν. Αλλά όλα αυτά τα επισκιάζει το να διαβάζω βιβλία μετά μανίας.
39. Ποιά ήταν η τελευταία φορά που κλάψατε και γιατί;
Δεν κλαίω συχνά, αλλά κλαίω σε κηδείες, καθώς θυμάμαι τους γονείς μου…Και κλαίω από τα γέλια, όταν μιλάω με την κολλητή μου.
40. Ποια ήταν η τελευταία φορά που γελάσατε και γιατί;
Κάθε μέρα γελάω, γιατί κάθε μέρα μού δίνονται αφορμές για γέλιο. Σήμερα γέλασα με την αντίδραση του μικρού μου εγγονού που πήγε πρώτη μέρα στην Α΄ Δημοτικού: από την λαχτάρα του να πάει σχολείο, όρμησε μέσα στην τάξη πριν καν ο δάσκαλος τους χωρίσει σε τμήματα.
41. Πείτε μας μια μέρα της καθημερινότητάς σας;
Το πρωί απαραίτητος ο καφές στο μπαλκόνι, κάποιες δουλειές στο σπίτι, αν χρειάζεται θα πάω στο σούπερ μάρκετ, μαγειρεύω, κάθομαι στον υπολογιστή, βλέπω εκεί τις ειδήσεις και βέβαια πάντα πολύ γράψιμο. Το βράδυ σίγουρα διάβασμα. Τηλεόραση ελάχιστη έως καθόλου. Το «ελάχιστη» σημαίνει αστυνομικές σειρές. Βγαίνω όταν υπάρχει κάτι προγραμματισμένο ή απλά για περπάτημα.
42. Τι λατρεύετε περισσότερο;
Το καθισιό παρέα με ένα βιβλίο. Και τις βόλτες στην παραλία και στην αγορά. Και τις ατέλειωτες συζητήσεις με τις φίλες μου. Και το να μου έρχεται μια καινούρια ιδέα για να την κάνω ιστορία. Και το να μου πετάνε τα εγγόνια μου κάτι κουλές ατάκες. Και να κάνω δουλειές στο σπίτι – πείτε με τρελή, αλλά αυτό μου καθαρίζει το μυαλό.
43. Σε τι δεν μπορείτε να αντισταθείτε;
Στα γλυκά, φυσικά, ως τυπικό δείγμα γυναίκας.
44. Έχετε σκεφτεί κάποια από τις ιστορίες των βιβλίων σας ως θεατρικό έργο ή κινηματογραφική ταινία;
Δεν το είχα σκεφτεί, μέχρι που μου το είπαν αρκετοί αναγνώστες και μία φίλη σκηνοθέτης. Οι πολλοί διάλογοι που έχω στο βιβλίο, προσφέρονται για κάτι τέτοιο.
45. Υπάρχει κάποιος λογοτεχνικός χαρακτήρας από το βιβλίο σας τον οποίο θα σκεφτόσασταν να ξαναζωντανέψετε και σε επόμενα βιβλία;
Με ρώτησαν αν θα έχει συνέχεια η «Καταδικασμένη» μου. Θεώρησαν ότι θα έχει ενδιαφέρον να δουν το μετά. Θεωρώ πως ό,τι είχα να πω, το έγραψα. Από κει και πέρα, ο κάθε αναγνώστης ας δώσει την συνέχεια που θα ήθελε. Όμως, «Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις».
46. Πείτε κάτι που θα θέλατε να ξέρει για εσάς το αναγνωστικό κοινό και οι θαυμαστές σας.
Είμαι η γυναίκα της διπλανής πόρτας, που πίστεψε πολύ την ιστορία που έγραψε και ευτύχησε να την δει τυπωμένη. Δεν υπάρχει κατάλληλη ηλικία για να ξεκινήσεις να κάνεις κάτι. Η σπουδαία Μαρία Ιορδανίδου ήταν 63 ετών όταν έγραψε τη Λωξάντρα.Εδώ και 15 χρόνια, έχω το σπάνιο Σύνδρομο Klein-Levin ή Σύνδρομο της Ωραίας Κοιμωμένης, που εμφανίζεται σε ποσοστό ένα στο εκατομμύριο. «Καταδικασμένη να είμαι σπάνια», ακόμη κι έτσι!Και θα ήθελα να τους γνωρίσω όλους, να μιλήσουμε και να γελάσουμε πολύ!
Για το Books ‘n more..
Κέλλυ Στρατηγοπούλου
Απόφοιτος τμήματος Φιλοσοφικής Αθηνών.
Αγαπάει το διάβασμα,το θέατρο και τη ζωγραφική.
Γνωρίζει Αγγλικά, Ιταλικά και Γερμανικά.
Τον ελεύθερο χρόνο της ασχολείται με την υποκριτική και τη συγγραφή βιβλίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου