Διαβάστε στο ηλεκτρονικό περιοδικό Books 'n' more τη συνέντευξη που έδωσε στην Αλίνα Παπαδοπούλου, η ποιήτρια Χριστίνα Λέλη.

* Ποιες είναι οι αναζητήσεις σας στο ποιητικό πεδίο όπως αυτό διαμορφώνεται σήμερα, αρχές του 21ου αιώνα;  Ποια θέματα σας απασχολούν; 

Πρόκειται για τις ίδιες αέναες αναζητήσεις που απασχολούν από αρχής του κόσμου τον άνθρωπο, επηρεασμένες βέβαια και προσαρμοσμένες στις συνθήκες της εποχής. Ο σκοπός της ζωής, η κοινωνία, η μάχη του καλού με το κακό, οι σκέψεις, τα συναισθήματα και φυσικά, πάνω και πέρα από όλα, ο έρωτας.

* Έχετε, συνομήλικοι και ομότεχνοι, κοινά χαρακτηριστικά έκφρασης που  σας ομαδοποιούν και σας διαφοροποιούν από τις προηγούμενες  γενιές Ελλήνων ποιητών;

Ίσως θα μπορούσε να ειπωθεί πως γράφουμε πιο απλά, αλλά και πιο σκληρά. Ο λυρισμός δεν αποτυπώνεται τόσο μέσα από την ομοιοκαταληξία, όσο μέσα από το ρυθμό του κάθε ποιήματος και τις εικόνες που αυτό δημιουργεί.

* Ποια είναι η σχέση σου με τις προηγούμενες αυτές  γενιές ή με την ξένη ποίηση;  Ποιες επιρροές καταγράφεις;  Ποιες επιδράσεις Ελλήνων ή ξένων ποιητών σε χαρακτηρίζουν;

Η αλήθεια είναι πως ξένη ποίηση ελάχιστα έχω διαβάσει. Οι προηγούμενες γενιές ποιητών με γοητεύουν, καθώς αντανακλούν την εποχή τους. Ποιος δεν έχει ανατριχιάσει με τους Ελέυθερους Πολιορκημένους του Σολωμού; Ποιος δεν έχει συγκινηθεί με τη ρομαντική ποίηση της Πολυδούρη και του Καρυωτάκη; Ποιος δεν έχει ξεσηκωθεί με τους στίχους του Λουντέμη και του Λειβαδίτη; Ποιος δεν έχει αγαπήσει λίγο παραπάνω την πατρίδα μας μέσα από τα μάτια του Ρίτσου, του Ελύτη, του Σεφέρη; Ποιος δεν έχει αναζητήσει τη δική του Ιθάκη διαβάζοντας Καβάφη και ποιος άραγε δεν έχει τραξιδέψει μαζί με τον Καββαδία;

* Υπάρχει στα ποιήματα σου  διάθεση απόκλισης από το παρελθόν, πρόθεση ανανέωσης της ποιητικής έκφρασης; Πειραματίζεσαι με νέα είδη;

Δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ να σας απαντήσω. Η ποίησή μου δεν προγραμματίζεται, βγαίνει εντελώς αυθόρμητη. Ωστόσο, τελευταία άρχισα να πειραματίζομαι με χαϊκού. Είναι αρχή ακόμα, δεν ξέρω πώς θα βγει.

* Το Ίντερνετ δίνει πλέον  τον χώρο στον κάθε ένα να «δημοσιεύει» ποιήματα του με αποδέκτη ένα ευρύτατο από κάθε άποψη κοινό.  Σε εμπνέει αυτός ο χώρος;   Μπορεί να αναπτύξει τη γραφή σου; 

Ναι, με εμπνέει πολύ. Αφενός, ενώ γράφω από παιδί, ήταν η αφετηρία μου ο κόσμος των blogs για να μοιραστώ τα ποιήματά μου. Η συμμετοχή μου σε δρώμενα μέσω διαδικτύου με έχει βοηθήσει να εξελίξω τόσο τον τρόπο σκέψης μου όσο και τη γραφή μου και να γίνει αυτή πιο ελεύθερη, εξωστρεφής και τολμηρή. Η δε επαφή μου με τα έργα άλλων ποιητών μέσω διαδικτύου συχνά έχει αποτελέσει έμπνευση για δικά μου έργα.

* Πιστεύεις ότι Facebook, Twitter και άλλοι ιστότοποι υποκαθιστούν σήμερα τα «λογοτεχνικά στέκια»  όπου σύχναζαν οι παλαιότεροι; Οι νεότεροι έχετε ανάλογα  «ζωντανά» στέκια συνάντησης;  

Κατά κάποιο τρόπο ναι το κάνουν. Είναι πιο εύκολο και πιο άμεσο να μοιραστείς ένα πόνημά σου μέσα στις λογοτεχνικές ομάδες των κοινωνικών δικτύων. Υπάρχουν ωστόσο πολυχώροι έκφρασης και πολιτισμού, όπου διοργανώνονται λογοτεχνικές βραδιές, διαγωνισμοί και παρουσιάσεις βιβλίων κι εκεί πάντα συναντιούνται οι ομότεχνοι και μη νέοι.

* Στην εποχή των Πολυμέσων, Διαμέσων και άλλων εναλλακτικών μέσων έκφρασης του ποιητικού λόγου, απηχούν οι στίχοι του Ρίτσου: «Κάτι μεγάλες, ακατανόητες λέξεις/ μπαίναν στο καθημερινό μας λεξιλόγιο.../ σα νάχαν ‘έρθει ξένοι κατακτητές κ’ εγώ είχα προφτάσει/ να κρυφτώ σε μια κρύπτη μυστική...» Αισθάνεσαι ότι η ποίηση άρχισε επιτέλους να βγαίνει από τη μυστική της κρύπτη;

Ναι, οπωσδήποτε. Κάποτε, η ποίηση αφορούσε λίγους εκλεκτούς, τόσο η δημιουργία της όσο και η κατανόηση και απόλαυσή της. Σήμερα, είναι μέσο έκφρασης για πολλούς ανθρώπους και απάγκιο και καταφύγιο για άλλους τόσους. Επιπλέον, η πρόσβαση στο έργο μεγάλων κλασικών ποιητών έχει γίνει πολύ εύκολη μέσω ίντερνετ και πλέον απευθύνεται σε ένα ευρύ αναγνωστικό κοινό, κάθε ηλικίας και μορφωτικού επιπέδου.Είτε ανήκει κανείς στους νέους δημιουργούς, είτε σε εκείνους που απλά διαβάζουν, η ποίηση πλέον γίνεται κοινό κτήμα όλων, όπως της αρμόζει.

* Θα ήθελες να μας στείλεις δύο ποιήματα σου σαν επίλογο αυτή της συνομιλίας;

Θα ξεκινήσω με ένα πολύ αγαπημένο μου ποίημα, που μιλάει για την ψυχή και τη δύναμή της:

ΑΛΗΤΙΣΣΑ ΨΥΧΗ

Αλήτισσα ψυχή,

τι κι αν προσπάθησα συχνά

να σε συνετίσω;

Ποτέ δεν άλλαξες, ποτέ σου δεν αλλάζεις.

Κι αν στη ζωή

με δράκους και ληστές ζητάς

να πολεμήσω,

πάλι δεν χάλασες κι όλο ταξίδια τάζεις.

Εγκράτεια δεν ξέρεις τι θα πει.

Βουτάς σαν το παιδί

στο άγνωστο κύμα.

Μακροθυμία επιδεικνύεις ζηλευτή

όταν αγκάθια συναντάς

σε κάθε βήμα.

Αλήτισσα ψυχή,

πόσα ακόμα θα ζητήσεις

συναισθήματα

για να μπορείς τη δίψα να χορτάσεις;

Με προσευχή,

με καλοσύνη, με πραότητα

ζητώ πίσω να 'ρθεις να ξαποστάσεις.

Η αγαθότητα

σταυρός σου τώρα γίνεται.

Κι εσύ, τρελή,

ποτέ δε μετανιώνεις.

Νεράκι έκανες το αίμα σου

και χύνεται,

μα μαγικά,

μέσα απ' τον πόνο δυναμώνεις.

Αλήτισσα ψυχή,

Πόσα ακόμα θα χαρίσεις

απ' τα σφάλματα

όποιου δεν ξέρει,

δεν μπορεί να σ' εκτιμήσει;

Ψεύτρα εποχή,

που όλο ζητάει να της χαρίσεις

κι άλλα θαύματα,

μα μιαν αλήτισσα ψυχή

δε θέλει να αγαπήσει.

Έκανες όνειρα

και ως τ' αστέρια πέταξες.

Γύρισες πίσω λαβωμένη

και γυμνή.

Να ονειρεύεσαι

ποτέ σου όμως δεν ξέχασες.

Ψυχή ελεύθερη.

Αλήτισσα ψυχή...

Και θα κλείσω με ένα ποίημα από την ποιητική συλλογή «ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΛΙΣΑΧΝΗ» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άρωμα.

ΝΥΧΤΕΣ ΑΛΗΤΙΚΕΣ

Τότε που περπατούσα

συχνά στα μονοπάτια σου

και κάθε βήμα

πιο μακριά σου με τραβούσε,

σχοινιά οι στιγμές,

που τύλιγαν τα μάτια σου,

για να ξεχνάς τη θάλασσα

που χώρια μας κρατούσε.

Ήταν φορές που χάραζε

χωρίς να πούμε λέξη.

Ήταν κοντά σου οι νύχτες μου

γοργές, λαχανιασμένες.

Κι απ' το κλειστό παράθυρο

κρεμόντουσαν οι σκέψεις.

Νύχτες αλήτικες, γυμνές,

νύχτες παραδομένες.

Εκεί, που, δεμένη πισθάγκωνα,

ανάσαινα τον έρωτα.

Που σαν αγρίμι αχόρταγο

ρουφούσα την ουσία σου,

φυλακισμένη σ' όνειρα

και σε στοιχειά ανημέρωτα,

ν' αρπάξω ένα κομμάτι σου

στην κάθε συνουσία σου.

Κρυφές ματιές που έριχνα

στου νου τις διαδρομές σου

και με τα νύχια ξέσκιζα

κρυφά τα κύτταρά σου.

Απάγκια σου ’φτιαχνα ζεστά

να δένεις τις πληγές σου,

να μην μπορέσει άλλος κανείς

να κλέψει την καρδιά σου.

Ήταν θυμάμαι Κυριακή

στα σύννεφα ντυμένη.

Να ταξιδέψω ζήτησα

σε όσα μου αρνήθηκες.

Σαν άνεμος σε τύλιξα,

σαν μπόρα μανιασμένη.

Νύχτες αλλιώτικες, μαβιές.

Νύχτες αλήτικες...

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ:

Η Χριστίνα Λέλη γεννήθηκε την άνοιξη του 1980, όταν ακόμα υπήρχαν γειτονιές, αλάνες και αυλές με κήπο. Φυλακίστηκε στη μεγαλούπολη των γκρίζων κλουβιών, με μοναδική διέξοδο τη θάλασσα. Οι λέξεις φεύγουν από εκείνη και αποκτούν δική τους προσωπικότητα όταν γράφει, τα χέρια της είναι απλώς το μέσο που χρησιμοποιούν για να βγουν στο φως, στη ζωή. Όνειρό της να ζήσει τα όνειρά της. Πετάει ανάμεσα στην μπλογκογειτονιά με το ψευδώνυμο Butterfly και καταθέτει τα φτερουγίσματά της στα

http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/ http://epanastasikalosinis.blogspot.gr

Για το Books 'n' more magazine

Αλίνα Παπαδοπούλου

Έχει σπουδάσει Digital Marketing & Social Media στο Ηνωμένο Βασίλειο

Εργάζεται στην πρεσβεία της Σουηδίας ως διερμηνέας. Υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων στον εκδοτικό όμιλο A&P Publications, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων του περιοδικού Βooks 'n' more magazine.

Ραδιοφωνική παραγωγός 

Της αρέσει η ταχύτητα, τα ταξίδια και έχει μεγάλη συλλογή από ακριβά αρώματα.

Ζει ανάμεσα σε Αθήνα και Ιταλία 

Στόχος της να κατακτήσει το άγνωστο.