Διαβάστε στο ηλεκτρονικό περιοδικό Writersgr τη συνέντευξη της Μαρίας Χίου

1.    Πείτε μας πως αποφασίσατε να γράψετε το βιβλίο;

Η ιδέα της συγγραφής του συγκεκριμένου βιβλίου προέκυψε εντελώς τυχαία. Αναδύθηκε από μία συζήτηση που άκουσα άθελά μου σε μια καφετέρια στην περιοχή όπου μένω. Δυο κυρίες κουβέντιαζαν για ένα θλιβερό περιστατικό και τα λόγια τους με στοίχειωσαν τόσο, ώστε να θελήσω να γράψω τα όσα άκουσα, να τα εντάξω στη ζωή ψεύτικών ανθρώπων και έτσι κατά κάποιον τρόπο να τα ξορκίσω. Πρόκειται για το συμβάν μεταξύ της μικρής Δόμνας και της μητέρας της που περιγράφεται στις πρώτες σελίδες του βιβλίου.

2.    Μέσα από το βιβλίο σας θέλετε να στείλετε κάποια μηνύματα;

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω τέτοιο σκοπό. Γράφω μοναχά τις σκέψεις μου που καθώς το βιβλίο προχωράει γίνονται λόγια και πράξεις ηρώων. Δεν γράφω για να διδάξω κανέναν, απλώς μου αρέσει να στήνω ζωές ανθρώπων που θα έρθουν αντιμέτωποι με διλήματα όπως και στη δική μας πραγματικότητα. Το πώς θα τα διαχειριστούν και πού θα καταλήξει η κάθε ανθρώπινη ιστορία είναι πολλές  φορές έκπληξη ακόμη και για εμένα.

3.     Ποια είναι η ανταπόκριση του κοινού μέχρι τώρα;

Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη και συγκινημένη από μηνύματα αναγνωστών που μου μεταφέρουν τις δικές τους σκέψεις και τα συναισθήματα που τους δημιουργήθηκαν διαβάζοντας τον  «Κήπο της Μοναξιάς». Βλέπω ότι θυμώνουν, λυπούνται, νιώθουν λύτρωση και χαίρονται, τα ίδια δηλαδή που ένιωθα και εγώ τον καιρό που έγραφα αυτό το βιβλίο. Στους έξι περίπου μήνες κυκλοφορίας του, τα μηνύματα όλο και πληθαίνουν και εγώ αισθάνομαι να ταυτίζομαι με ανθρώπους άγνωστους που περνούν μέσα από την ίδια διαδρομή όσο η ιστορία προχωράει. Πρόκειται για ένα συναίσθημα ιδιαίτερο και ευχαριστώ όλους όσους μου στέλνουν τις σκέψεις τους.

4.    Ποιο είναι το συναίσθημα ενός συγγραφέα  που πιάνει πρώτη φορά το βιβλίο του στα χέρια του;

Ο «Κήπος της Μοναξιάς» είναι το τρίτο βιβλίο μου που εκδίδεται. Ωστόσο το συναίσθημα της αγωνίας, της έκπληξης, της συγκίνησης και της χαράς που βίωσα όταν το πρωτοέπιασα στα χέρια μου, ήταν στην ίδια ένταση με αυτό των δύο προηγούμενων. Και πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώτικο; Αφού και αυτή τη φορά περάσαμε μαζί σχεδόν δυο χρόνια. Οι ήρωες του με παίδεψαν και τους παίδεψα. Υπήρξαν πολλές στιγμές που είχαν βουβαθεί για τα καλά και η ιστορία παρέμενε στάσιμη και άλλες που έπαιρναν μπρος και τα πράγματα πήγαιναν παρακάτω. Βήμα βήμα μέχρι την ολοκλήρωσή του, μέχρι να γραφτεί η τελευταία σκηνή και η αυλαία να πέσει.

5.    Πόσο ταυτίζεστε με την ηρωίδα του βιβλίου;

Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι πολυπρόσωπο. Η ιστορία του λαμβάνει χώρα στα Βίλια σε ένα διάστημα αρκετών ετών. Με αυτόν τον τρόπο μας δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσουμε πολλές γενιές που η κάθε μία έχει το δικό της ρόλο να διαδραματίσει. Οι γυναίκες του βιβλίου είναι από φαινομενικά αθώες νοικοκυρές μέχρι και εγκληματικές υπάρξεις. Είναι προφανές πως δεν μπορώ να ταυτιστώ με όλες. Ωστόσο η κάθε μία βιώνει συναισθήματα τα οποία τα γνωρίζω ή τουλάχιστον μπορώ να τα προσεγγίσω και συνεπώς, μέσω αυτού του έμμεσου τρόπου, να την συναισθανθώ.   

6.     Όταν ήσασταν μικρή  πώς φανταζόσασταν τον εαυτό σας;

Φανταζόμουν να ζω μια απλή ζωή, να είμαι παντρεμένη, να μεγαλώνω παιδιά και να έχω την τύχη να ασχολούμαι με κάτι που αγαπώ πολύ. Με άλλα λόγια, η φαντασία μου δεν ξεπέρασε την πραγματικότητα.

7.    Είστε ευαίσθητη;

Όσο μεγαλώνω και παρατηρώ τον εαυτό μου, διαπιστώνω πως υπάρχουν θέματα και τομείς της ζωής που άλλοτε με ευαισθητοποιούν περισσότερο και άλλοτε λιγότερο έως καθόλου. Συνεπώς, στη δύσκολη αυτή ερώτηση, το μόνο που μπορώ να απαντήσω είναι πως είμαι όπως όλοι οι άλλοι. Ανάλογα τη συγκύρια, τη χρονική στιγμή και το θέμα, θα έχω μεγαλύτερη ή μικρότερη ικανότητα ενσυναίσθησης. Άλλωστε, νομίζω πως και ο πιο ευαίσθητος άνθρωπος έχει να θυμάται στιγμές που επέδειξε παγερή αδιαφορία και ο πιο σκληρόκαρδος στιγμές κατανόησης και αλληλεγγύης.  

8.     Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Προσπαθώ στη ζωή μου να μη δίνω μεγάλη σημασία στους φόβους. Ότι είναι να συμβεί θα συμβεί και θα έχει τον λόγο του. Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να διαχειριζόμαστε την κάθε κατάσταση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και πιστεύω πως αυτό είναι που μας διαφοροποιεί μεταξύ μας. Η αντίδραση στη δράση που δεχόμαστε.

9.    Ποιά μουσική σας αρέσει;

Η έντεχνη καθώς και παλιά ελληνικά και ξένα τραγούδια.

10.                       Τι όνειρα έχετε για το μέλλον ;

Δεν ονειρεύομαι κάτι συγκεκριμένο. Θέλω όσο ζω να μπορώ να γράφω, να μαθαίνω, να προοδεύω και να είμαι χρήσιμη.

11.                       Τι σας στεναχωρεί ;

Με στεναχωρούν και εμένα πολλά πράγματα όπως τους περισσότερους  ανθρώπους π.χ. η αδικία, η κακοήθεια, ο εγωισμός κ.α.  Στοιχεία δηλαδή που είτε το θέλουμε είτε όχι είναι συνυφασμένα με την ανθρώπινη φύση και υπάρχουν μέσα στον καθένα μας άλλοτε σε μεγαλύτερο και άλλοτε σε μικρότερο βαθμό. Άρα αναπόφευκτα  και στη ζωή μας…

12.                       Πείτε μας τρία χαρακτηριστικά  σας.

Νομίζω πως είμαι ολιγαρκής, αυτάρκης, τελειομανής.

13.Πώς μπορεί κάποιος να προμηθευτεί το βιβλίο σας;

Μπορεί αν δεν το βρει, να το παραγγείλει σε οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο.

    14.  Ετοιμάζετε κάτι άλλο τώρα;

Έχω γράψει ήδη ένα παιδικό διήγημα και ετοιμάζω ένα ακόμη μυθιστόρημα ενηλίκων.

    15. Πώς ξεκινήσατε τη συγγραφή;

Ξεκίνησα να γράφω πριν εννιά χρόνια περίπου, όταν ένα απόγευμα γυρνώντας από τη δουλειά θέλησα να γράψω ένα όνειρο που έβλεπα από παιδί στον ύπνο μου. Συγκεκριμένα έναν εφιάλτη. Πράγματι το έκανα και το αποτέλεσμα μου άρεσε. Έτσι το έντυσα με μία ιστορία, το ένα έφερε το άλλο και σιγά σιγά γράφτηκε το πρώτο μου βιβλίο, η «Σιωπή του Ποταμού».

     16. Πόσα βιβλία έχετε γράψει και ποιά είναι αυτά;

Έχω γράψει τρία βιβλία. Είναι η «Σιωπή του Ποταμού», τα « Χέρια Γυμνά» και αυτό που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες από τις Εκδόσεις Έξη, «ο Κήπος της Μοναξιάς».

17.                       Τι αγαπήσατε περισσότερο στο τελευταίο βιβλίο σας;

Αγάπησα δυο ήρωες μου περισσότερο από όλους τους άλλους: τη Δόμνα και τον Παναγιώτη. Η πρώτη είναι φόνισσα. Μια εγκληματική φιγούρα που φτάνει στη δύση της ζωής της δίχως να λογοδοτήσει και  δίχως να αγαπηθεί. Παρ’ όλα αυτά μια στιγμή πριν το τέλος, θα συμβεί το ένα τουλάχιστον από τα δύο. Το πιο σημαντικό και αυτό που έχει τη δύναμη να την λυτρώσει. Ο Παναγιώτης από την άλλη, είναι ένας ήρωας που συνδυάζει τις αντιθέσεις του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αδύναμος και δυνατός, συμβιβασμένος και ελεύθερος, υποταγμένος και επαναστάτης, είναι ο άντρας που δεν διστάζει να κυνηγήσει το όνειρό του και ταυτοχρόνως να σταθεί υπεύθυνα απέναντι στη ζωή και τις υποχρεώσεις του.

    18.Οταν τελειώσατε το βιβλίο σας ποιός/ά το διάβασε πρώτος;

Το διάβασε ο σύζυγός μου.

 19.Ποιές αντιδράσεις είχαν η οικογένειά σας, τα αγαπημένα σας πρόσωπα όταν έμαθαν ότι θα εκδώσετε το βιβλίο σας;

Χάρηκαν όπως χάρηκα και εγώ. Ήταν η αρχή ενός ταξιδιού και θεωρώ πως είχα από όλους τις καλύτερες ευχές.

20. Πώς αντιμετωπίζετε γενικά τις κριτικές, είτε θετικές είτε αρνητικές;

Θεωρώ πως όταν δημιουργείς κάτι και το εκθέτεις στο κοινό, θα πρέπει εκ των προτέρων να έχεις συμβιβαστεί με την ιδέα πως δεν θα αρέσει σε όλους. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε θα ήμασταν όλοι ίδιοι και ο κόσμος μας βαρετός. Ως εκ τούτου, οι αρνητικές κριτικές δεν με στεναχωρούν. Ενδεχομένως να με προβληματίσουν όταν γνωρίζω πως αυτός που τις εκφράζει έχει περίπου τον ίδιο τρόπο σκέψης και τις ίδιες προτιμήσεις με εμένα. Όσο για τις θετικές, θα τις ακούσω και γρήγορα θα τις ξεχάσω. Αν δεν το κάνω, κινδυνεύω να υπερεκτιμήσω τις ικανότητές μου.

21. Τι προσφέρει το βιβλίο σας στον αναγνώστη;

Μια ιστορία ανθρώπων την οποία έχει τη δυνατότητα να τη ζήσει ή απλώς να τη διαβάσει, να την αγαπήσει ή να την προσπεράσει, να σταθεί στα πάθη των ηρώων  ή να τα υποτιμήσει. Με άλλα λόγια μπορεί να αντιμετωπίσει την ιστορία αυτή σαν να ήταν δικιά του, αποκομίζοντας εμπειρίες ή να συνεχίσει τον δρόμο του αναζητώντας άλλες περιπέτειες.

22. Όταν γράφατε γνωρίζατε από πριν την ιστορία ή είχατε κατεύθυνση από τους ήρωες σας;

Ποτέ δεν την γνωρίζω ακριβώς. Πολλές φορές οι ήρωες αυτονομούνται, ξεπερνούν ακόμη και τα στεγανά που τους έχω θέσει, αλλάζουν χαρακτήρα λες και με το πέρασμα του χρόνου ωριμάζουν και πάντα με εκπλήσσουν.

23. Το τέλος το ορίζετε εσείς ή ο ήρωας σας;

Στο δικό μου το μυαλό δεν είναι  προκαθορισμένο, ούτε ξεκάθαρο. Οι ήρωες οδηγούν την ιστορία και διαμορφώνουν το τέλος στα πλαίσια του χώρου και του χρόνου που τους έχουν δοθεί.

24. Από τι εμπνέεστε;

 Από τους ανθρώπους και τις ζωές τους. Από ιστορίες αληθινές και ψεύτικες, από συμπεριφορές του κύκλου μου ή και αγνώστων.

25. Ποια είναι η πιο ευτυχισμένη παιδική σας ανάμνηση;

Αυτή που θα σας περιγράψω, δεν ξέρω αν είναι η πιο ευτυχισμένη, ήταν όμως μαγική. Ήμουν μικρή -ούτε που θυμάμαι πόσο- ήταν ένα καλοκαιρινό βράδυ και οι γονείς μου αποφάσισαν να μπούμε στη θάλασσα. Από τότε κάπως έτσι φαντάζομαι τον παράδεισο. Όσους ξέρω και δεν ξέρω, όλοι μαζί μέσα στο νερό με αστείρευτα γέλια και ασυγκράτητη χαρά μόνο και μόνο για να κάνουμε ένα βραδινό μπανάκι!

26. Ποια ήταν η πιο σημαντική στιγμή της ζωής σας;

Σίγουρα η απόκτηση των παιδιών μου ήταν μια ιερή και σημαντική στιγμή.

 

27. Γίνατε αυτό που ονειρευόσασταν να γίνετε;

Ονειρευόμουν να έχω μια απλή ζωή και την έχω. Παρ’ όλα αυτά ο άνθρωπος όσο ζει προχωράει, τίποτα δεν μένει στάσιμο στη φύση και εμείς ως κομμάτι της εξελισσόμαστε συνεχώς.

 

28. Ποιο είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο που αντιμετωπίσατε στη συγγραφή; Ή μετά τη συγγραφή;

Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζω όταν γράφω είναι η στιγμή κατά την οποία οι ήρωες βουβαίνονται ξαφνικά. Δεν έχουν τίποτα να πουν και η μορφή τους αρχίζει να ξεθωριάζει. Σαν να βρίσκονται σε έναν κόσμο ονείρου και εγώ χωρίς λόγο ξυπνώ κινδυνεύοντας να τους χάσω. Είναι προφανώς αυτό που λέμε έλλειψη έμπνευσης. Ωστόσο τώρα πια δεν ανησυχώ. Ξέρω πως αργά ή γρήγορα θα ζωντανέψουν πάλι. Και αφού αυτό γίνεται και η ιστορία πάντα ολοκληρώνεται τελικά, ποιο εμπόδιο μετά τη συγγραφή να με πτοήσει;

 

29. Καριέρα ή οικογένεια; Τι από τα δυο επιλέγετε;

Εγώ προσωπικά είμαι της οικογένειας, των φίλων, της σχέσης, των ανθρώπων. Η καριέρα είναι μια λέξη ψυχρή και δεν μου λέει τίποτα. Δεν εκτιμώ περισσότερο κάποιον που βρίσκεται επαγγελματικά πολύ ψηλά από οποιονδήποτε άλλον που δουλεύει απλώς για να ζήσει.

 

30. Για τι έχετε μετανιώσει;

Μετανιώνω για όλες τις στιγμές που ήμουν απόλυτη και αυστηρή με τους οικείους μου, κάνοντας σημαντικά λάθη και πληγώνοντάς τους.

 

31. Τι σας ενοχλεί περισσότερο στους άλλους;

Μέσα στο βιβλίο κάποια στιγμή μια ηρωίδα μου λέει: «Αυτό που μας ενοχλεί περισσότερο στους άλλους είναι αυτό που δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε στον ίδιο μας τον εαυτό». Τούτη η φράση για εμένα είναι πέρα για πέρα  αληθινή. Άρα αυτό που με ενοχλεί είναι να είναι κανείς απόλυτος. 

 

33. Τι σας αρέσει να διαβάζετε;

Κοινωνικά μυθιστορήματα ελλήνων και ξένων συγγραφέων, κλασική λογοτεχνία και τώρα τελευταία προσπαθώ να προσεγγίσω κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας που αποδεικνύονται ιδιαίτερα χρήσιμα και για τη ζωή μου αλλά και για τη συγγραφή.

 

34. Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας;

Από σύγχρονους θαυμάζω την κα Αλκυόνη Παπαδάκη, από ξένους την Harper Lee (Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια), από κλασικούς τον Μενέλαο Λουντέμη και πολλούς πολλούς ακόμη!

35. Πείτε μας δυο πράγματα που δεν συγχωρείτε σε μια σχέση;

Ένα από τα ελαττώματα του χαρακτήρα μου που προσπαθώ να καταπολεμήσω είναι, όπως είπα και προηγουμένως, το να είμαι αυστηρή και απόλυτη. Επομένως δεν θα ήθελα να κατονομάσω πράγματα που δεν θα συγχωρούσα σε μία σχέση γιατί με αυτό τον τρόπο παραμένω αυστηρή και απόλυτη. Πιστεύω πως κάθε λανθασμένη συμπεριφορά πρέπει να αντιμετωπίζεται μεμονωμένα και αφού έχουμε λάβει υπόψη μας  τη συγκυρία, τις συνθήκες και τον χαρακτήρα του άλλου.

36. Ένα όνειρο που είχατε από παιδί κι έχει πραγματοποιηθεί;

Να κάνω το χόμπι μου δουλειά.

37. Έχετε κάποια χόμπι;

Εκτός από τη συγγραφή που αποτελούσε ανέκαθεν την αγαπημένη μου ασχολία, μου αρέσει επίσης να κατασκευάζω μαζί με την εντεκάχρονη κόρη μου διάφορα διακοσμητικά αντικείμενα. Μεταξύ μας, τα καταφέρνει πολύ καλύτερα από εμένα!

 

38. Ποιά ήταν η τελευταία φορά που κλάψατε και γιατί;

Δεν μπορώ να θυμηθώ ποια ήταν η τελευταία φορά που έκλαψα. Παρ’ όλα αυτά, η τελευταία φορά που δάκρυσα ήταν με αφορμή τον θάνατο της λογοτεχνικής μου Δόμνας, τον οποίο είχα την ευκαιρία να θυμηθώ στην πρόσφατη παρουσίαση του βιβλίου μου.

39. Ποια ήταν η τελευταία φορά που γελάσατε και γιατί;

Και αυτό είναι δύσκολο να το απαντήσω γιατί είμαι άνθρωπος που γενικά γελάω εύκολα.

 

40. Πείτε  μας μια μέρα της καθημερινότητάς σας;

Το πρωινό μου συνήθως χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο αφορά συλλογή στοιχείων και συγγραφή και το δεύτερο οικιακές εργασίες. Από το απόγευμα και μετά αφιερώνω τον χρόνο μου στα παιδιά, τον σύζυγο, τους φίλους μου.

41. Τι λατρεύετε περισσότερο;

Λατρεύω να διαβάζω, να ακούω μουσική, να πηγαίνω εκδρομές, να παίζω επιτραπέζια, να βλέπω ενδιαφέρουσες ταινίες, να συζητώ και άλλα πολλά.

42. Σε τι δεν μπορείτε να αντισταθείτε;

Στο βλέμμα ενός μετανιωμένου.

 

43. Έχετε σκεφτεί κάποια από τις ιστορίες των βιβλίων σας ως θεατρικό έργο ή κινηματογραφική ταινία;

Και εγώ όπως και πολλοί ακόμη συγγραφείς γράφουμε κινηματογραφικά, δηλαδή βλέπουμε την σκηνή να παίζεται μπροστά μας και εμείς την περιγράφουμε με τον τρόπο που μπορούμε. Κατά αυτήν την έννοια, έχω φανταστεί όλα μου τα βιβλία ως ταινίες. Το αν όμως επιθυμώ να γίνουν ή όχι, εξαρτάται από πολλούς ακόμη παράγοντες.

 

44. Υπάρχει κάποιος λογοτεχνικός χαρακτήρας από το βιβλίο σας τον οποίο θα σκεφτόσασταν να ξαναζωντανέψετε και σε επόμενα βιβλία;

Αυτό το έχω ήδη κάνει. Στον «Κήπο της Μοναξιάς», η Μαίρη, η φίλη της Δώρας είναι μια απλή κομπάρσος που όμως ο μικρός της ρόλος είναι καθοριστικός για την εξέλιξη της ιστορίας. Στο τέταρτο βιβλίο μου, η Μαίρη εμφανίζεται ξανά. Αυτή τη φορά ως  πρωταγωνίστρια που έχει την ευκαιρία να φανερώσει τη δική της εκδοχή και τους δικούς της λόγους που αιτιολογούν ή όχι τα όσα έχει πράξει.

45. Από που σας αρέσει να εμπνέεστε; Από δικά σας βιώματα ή και από ιστορίες άλλων ανθρώπων γύρω μας;

Και από τα δικά μου βιώματα και από των άλλων. Το ζητούμενο είναι να παρατηρεί κανείς τον εαυτό του μέσα από την αλληλεπίδραση με τους υπόλοιπους ανθρώπους, να βρίσκει κομμάτια του στους άλλους και να βελτιώνεται μέσα από εμπειρίες είτε αληθινές, είτε μυθιστορηματικές. Αυτός είναι για εμένα ο σκοπός της έμπνευσης και της ύπαρξης της λογοτεχνίας γενικότερα.

46. Πείτε κάτι που θα θέλατε να ξέρει για εσάς το αναγνωστικό κοινό και οι θαυμαστές σας.

Το μόνο που θα ήθελα να ξέρει είναι πως όταν γράφω, δεν γράφω με σκοπό να διδάξω τους άλλους. Ούτε καν εμένα. Τα μαθήματα που όλοι οφείλουμε να πάρουμε κατά τη διάρκεια της ζωή μας αν τελικά έρθουν και μέσα από τα βιβλία, θα έρθουν αβίαστα. Αυτή εξάλλου είναι και η ομορφιά τους.

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Χίου Μαρία γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1975 και έχει καταγωγή από τη Σάμο. Σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ και για δεκατέσσερα χρόνια δούλεψε σε ιδιωτική τράπεζα. Σήμερα είναι έγγαμη, μητέρα δυο παιδιών ηλικίας δεκαπέντε και έντεκα χρονών και ασχολείται με τη συγγραφή. Άλλα έργα της ιδίας, εκτός από τον «Κήπο της Μοναξιάς» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις ΈΞΗ, είναι η «Σιωπή του Ποταμού» που το 2012 απέσπασε το δεύτερο βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών στην κατηγορία μυθιστορήματος και τα «Χέρια Γυμνά».