Δεν είχα από μικρός το όνειρο να ασχοληθώ με την συγγραφή. Μπορώ όμως να σας διαβεβαιώσω ότι πάντοτε ήμουν αναγνώστης. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Χωρίς και πάλι να χαρακτηριστώ βιβλιοφάγος. Η συγγραφή, η ιδέα να γράψω ένα κείμενο με έπιασε απροετοίμαστο. Ένα μουντό χειμωνιάτικο πρωινό, 25 χρόνια πίσω. Και από τότε δεν έχω σταματήσει (με μια μικρή «σκοτεινή» υπαρξιακή παύση δύο ετών). Είμαι εξαιρετικά περίεργος που θα οδηγήσει αυτό το ταξίδι της γραφής.
Διαβάστε ΕΔΩ: ενα απόσπασμα από το νέο του αστυνομικό μυθιστόρημα
Ίσιωσε το καπέλο του. Ή έτσι νόμισε κάνοντας μηχανικά την κίνηση. Γιατί το καπέλο δεν ήταν στο κεφάλι του. Είχε βγει τρέχοντας από το δωμάτιο εκεί πριν από τρία λεπτά αντίκρισε και βίωσε τον απόλυτο τρόμο. Άναψε με τρεμάμενο χέρι ένα φτηνό χύμα τσιγάρο. Οι φλέβες στον λαιμό του προσπαθούσαν να έλθουν στην φυσική τους θέση, θέση που είχαν πριν τα άμοιρα μάτια του δουν αυτό το θέαμα. Ο παλμός του έβρισκε τον φυσιολογικό του ρυθμό. Τράβηξε μια μεγάλη ρουφηξιά, λες και ήταν τελευταία του, δευτερόλεπτα πριν ο αξιωματικός υπηρεσίας διατάξει το πυρ, προκειμένου οι σφαίρες να πάρουν την παρθενιά της καρδιάς του και να την ταξιδέψουν στο ύστατο υπερουράνιο ταξίδι.
Με το ελεύθερο χέρι έσιαξε με άκομψο τρόπο το πουκάμισό του και το έβαλε στη θέση του. Από τον τρόμο σχεδόν είχε κατουρηθεί. Δεν ήξερε αν αυτή η υγρασία που ένοιωθε ανάμεσα στα πόδια του ήταν κάτουρο ή ιδρώτας ή κατά πάσα πιθανότητα συνδυασμός και των δύο. Κοίταξε τη θήκη του πιστολιού του. Το πιστόλι ήταν, ευτυχώς, στη θέση του. Δεν θα ήταν το τιμητικότερο πράγμα στο κόσμο να χάσει πάνω στην φυγή του το όπλο, το όπλο που τον ξεχώριζε από τους κοινούς θνητούς.
Ήταν πάνω από δέκα χρόνια στο σώμα, αλλά αυτό ήταν πρωτόγνωρο. Απορούσε, ποιο ανθρώπινο ον μπορούσε να κάνει αυτό το έργο. Δεν το χωρούσε ανθρώπινος νους αυτό που είχε αντικρίσει.
Έφτυσε τον καπνό που είχε κολλήσει στο κάτω χείλος και πέταξε το τσιγάρο του. Δεν κατάλαβε για πότε είχε φτάσει στο φίλτρο. Με αργά τριζάτα, από τα κακής ποιότητας υπηρεσιακά υποδήματα, βήματα κατάφερε να φτάσει στο περιπολικό. Ακούμπησε τον ασύρματο, τόσο προσεκτικά λες και ακουμπούσε ένα πολύτιμο εύθραυστο κρύσταλλο, και κάλεσε το κέντρο.
«Κέντρο με λαμβάνεις; Έχουμε ένα 211 στην 24η Οδό. Κωδικός 99 στον τομέα 13» είπε προσπαθώντας να κρύψει την ταραχή του.
«Σε λαμβάνω» απάντησε μια αδιάφορη φωνή. Μάλλον δεν είχε καταλάβει από τον τόνο της φωνής του την αναστάτωσή του.
«Κέντρο, έχουμε κόκκινο σήμα» είπε δίνοντας ένταση στην φωνή του.
«Ελήφθη, αποστέλλονται άμεσα ενισχύσεις για τα περαιτέρω» είπε με γρήγορα κοφτά λόγια καταλαβαίνοντας επιτέλους την κρισιμότητα της κατάστασης.
Ακούμπησε το χέρι του στο παράθυρο του περιπολικού. Χάιδεψε με το χέρι του το ρόπαλο που είχε περασμένο στη ζώνη του. Πάντα στις δύσκολες καταστάσεις το χέρι του πήγαινε στο γκλοπ του, σαν αυτό το άγγιγμα να τον ηρεμούσε και να του έδινε την χαμένη του αυτοπεποίθηση. Περίμενε, μην έχοντας κάτι άλλο να κάνει. Το μυαλό του γύρναγε συνεχώς στη σκηνή που είχε αντικρίσει. Μα πώς άρχισαν όλα, αναρωτήθηκε.
Είχε ξεκινήσει όπως πάντα στις εννέα από το σπίτι του, έτοιμος να αναλάβει βραδινή βάρδια. Μια μισούσε, μια αγαπούσε αυτή την βάρδια. Το γεγονός ήταν ένα. Εννέα το βράδυ με πέντε το πρωί. Αν και παλιός στην υπηρεσία, ένας λάθος χειρισμός σε μια πολύ εύκολη υπόθεση, είχε αναγκάσει τον διοικητή του να τον τιμωρήσει με δύο μήνες διαθεσιμότητα και να του συμπεριφερθεί σαν σε πρωτοετή της αστυνομικής ακαδημίας. Αν δεν είχε τραυματίσει άθελά του αυτόν τον κακόμοιρο Πακιστανό λαθρομετανάστη, όλα θα πήγαιναν ρολόι. Αν δεν είχαν μυριστεί το θέμα τα κανάλια σίγουρα θα είχε καλύτερη μεταχείριση. Αλλά…
Στις δέκα το βράδυ όλα κυλούσαν σαν μια ακόμη μονότονη συνηθισμένη υπηρεσιακή μέρα. Αστειάκια με τον συνάδελφό του, τσιγάρο και καφέ σε πλαστικό ποτήρι από τα Starbucks. Στις δέκα και μισή το κέντρο τους έδωσε διαταγή να κατευθυνθούν προς το τέρμα της 24ης Οδού. Ένας πολίτης είχε διαμαρτυρηθεί για την φασαρία που έκανε μια νεαρή του κάτω ορόφου. Θεώρησαν ότι θα ήταν ακόμη μια υπόθεση ρουτίνας. Θα χτύπαγαν το κουδούνι, θα εμφανιζόταν μια όμορφη ή άσχημη δεσποινίδα, θα της χαμογελούσαν, θα της συνιστούσαν να κάνει λιγότερο θόρυβο και χαμογελώντας θα την καληνύχτιζαν. Αλλά…
Γεννήθηκε: Στην Καλλιθέα Αττικής.
Μεγάλωσε Στο Παλαιό Φάληρο, αλλά κυρίως στις γειτονιές του Πειραιά. Πιο συγκεκριμένα στην Καλλίπολη.
Σπούδασε: Λογιστική στο ΤΕΙ Λάρισας και Ναυτιλιακά στο ΠΑ.ΠΕΙ.
Εργάζεται: Στον ιδιωτικό τομέα.
Μένει: Στα Νότια Προάστια.
Οικογένεια: Είμαι πλήρους απασχόλησης.
Φοβάται: Να μην καταφέρει να νικήσει τον φόβο.
Ξεκαρδίζεται: Με το γέλιο των παιδιών.
Πληγώνεται: Όχι πια.
Βαριέται: Με την πολιτική και τους πολιτικούς.
Τρομάζει: Με την ηλιθιότητα και τους ηλίθιους.
Στον ελεύθερο χρόνο του: Διαβάζει και γράφει.
Πλέον δεν: σπαταλά ενέργεια σε τοξικούς ανθρώπους.
Κλαίει: Σπάνια.
Αποφάσισε: Πριν χρόνια, να εμπιστευτεί τη ζωή.
Διαβάζει: Κυρίως μυθιστορήματα.
Θυμάται: Την πρώτη ιστορία που έγραψε.
Θέλει: Να μη τον εγκαταλείψει η έμπνευση.
Απέρριψε: Ανθρώπους γεμάτους αρνητική ενέργεια.
Ζητάει: Την ηρεμία του νου.
Αγαπάει: Τη ζωή.
Βολτάρει: Στο κέντρο της πόλης.
Γράφει: Χωρίς διακοπή.
Μαγειρεύει: Τα Σαββατοκύριακα. Από φούρνου μέχρι κατσαρόλας.
Δημιουργεί: Προτάσεις και ιστορίες.
Δέχεται: Τη συγγνώμη.
Ταξιδεύει: Κυρίως σε νησιά.
Γυμνάζεται: Τρεις φορές εβδομαδιαίως.
Απομονώνεται: Τα βράδια.
Θίγεται: Με την αχαριστία.
Αναπολεί: Τα παιδικά χρόνια.
Κοιμάται: Όσο χρειάζεται.
Νοιάζεται: Για τους αγαπημένους του.
Ξαναονειρεύομαι τα πρώτα όνειρα της νιότης. Αυτά είναι ο οδηγός μου.
Ονειρεύεται: Να γράψει ένα κείμενο το οποίο θα αγγίξει τις καρδιές εκατομμυρίων αναγνωστών.
Παίζει: Επιτραπέζια παιχνίδια.
Παθιάζεται: Με ένα καλογραμμένο βιβλίο.
Καπνίζει: Όχι πια.
Σκέφτεται: Την επόμενη ιστορία που θα γράψει.
Σβήνει: Τις κακές στιγμές.
Σιωπά: Στον ανθρώπινο πόνο.
Τολμά: Να δοκιμάζει να γράφει όλα τα είδη του γραπτού λόγου.
Υπόσχεται: Να είναι καλός.
Το βιβλίο «Η Πόλη των Γενναίων (Brave City)» γράφτηκε το 2007, μετά την ολοκλήρωση του δεύτερου κύκλο σεμιναρίων δημιουργικής γραφής στο ΕΚΕΒΙ. Θέλοντας να ξεφύγω από το σύνηθες τοπίο των νουάρ αστυνομικών ιστοριών «έκτισα» την Πόλη των Γενναίων στο κοντινό μέλλον σε μια νέα ήπειρο. Έχοντα sci-fi στοιχεία, χωρίς όμως αυτό να είναι το «ζουμί» της ιστορίας. Μόνο το μέσο, το στοιχείο μιας άλλης οπτικής του νουάρ μυθιστορήματος.
Η γλώσσα είναι κοφτή, με παρομοιώσεις, θέλοντας να μεταφέρω αμεσότερα την εικόνα στον αναγνώστη. Η γρήγορη ροή του κειμένου είναι κάτι που επιθυμώ σε κάθε μυθιστόρημα. Στο συγκεκριμένο κείμενο η γρήγορη ροή βοηθά ώστε να κρατηθεί αμείωτη η αγωνία για την τελική έκβαση.
Για το Books 'n' more...
Κατερίνα Μπαλοδήμου
Απόφοιτος ΤΕΦΑΑ Αθηνών
Μεγάλη της αγάπη ο Σίμπα το Γερμανικό ποιμενικό της που έσωσε απο ευθανασία.
Ασχολείται ενεργά σε διάφορες φιλοζωικές οργανώσεις.
Τον ελεύθερο χρόνο της ασχολείται με τον στίβο, τη μουσική και τη συλλογή παλαιών βιβλίων.
Ραδιοφωνική παραγωγός στον http://buddharadio.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου